Η ταξινόμηση των ειδών στηρίζεται, από τους φυσιοδίφες, σε αποδεδειγμένα ανατομικά χαρακτηριστικά, τα οποία αναπαράγονται κανονικώς και μονίμως βάσει της κληρονομικότητας. Είναι γνωστό πλέον σήμερα, ότι τα διάφορα χαρακτηριστικά μεταβάλλονται βραδέως με την κληρονομική συσσώρευση αδιόρατων μεταβολών, εάν δε αποβλέψουμε σε βραχέα χρονικά διαστήματα, μπορούμε να πούμε πως τα είδη είναι αμετάβλητα.
Η εφαρμογή των μεθόδων ταξινομήσεως των φυσιοδιφών, στον άνθρωπο, κατέστησε δυνατό τον καταρτισμό ενός αριθμού, καθορισμένων ανθρωπίνων τύπων, βάσει σαφέστατων ανατομικών χαρακτηριστικών, όπως είναι το χρώμα του δέρματος, η μορφή και η χωρητικότητα του κρανίου. Βάσει αυτής της διακρίσεως έχει αποδειχθεί ότι το ανθρώπινο γένος περιλαμβάνει πολλά είδη, ευκρινώς διαχωρισμένα μεταξύ τους και πιθανότατα το εντελώς καθένα διαφορετικής καταγωγής.

Κάθε φυλή έχει μια πνευματική, διανοητική σύνθεση (ιδιοσυστασία) τόσο μόνιμη, όσο μόνιμη είναι και η «διατομική» πνευματική ιδιοσυστασία. Το ότι η διανοητική σύνθεση μιας φυλής σχετίζεται με κάποια ιδιαίτερη κατασκευή του εγκεφάλου, δεν υπάρχει αμφιβολία. Όμως επειδή η επιστήμη δεν είναι επαρκώς προηγμένη για να μας δείξει την ιδιαίτερη αυτή κατασκευή, δεν μπορούμε να την λάβουμε σαν βάση. Τα ηθικά και διανοητικά χαρακτηριστικά, τα όποια και τα δύο μαζί αποτελούν την ψυχή του λαού, εκπροσωπούν την σύνθεση όλου του παρελθόντος, την κληρονομιά όλων των προγόνων του και τα κίνητρα της διαγωγής του. Και βέβαια οι χαρακτήρες αυτοί φαίνονται πολύ μεταβλητοί στα άτομα της ίδιας ομοφυλίας, η παρατήρηση όμως αποδεικνύει ότι η μεγάλη πλειοψηφία των ατόμων της ίδιας φυλής έχει πάντοτε ένα σύνολο κοινών ψυχολογικών χαρακτηριστικών, τα όποια είναι τόσο μόνιμα όσο και τα ανατομικά χαρακτηριστικά, τα οποία καθιστούν δυνατή την ταξινόμηση των ειδών. Όπως δε και τα ατομικά, έτσι και τα ψυχολογικά χαρακτηριστικά αναπαράγονται βάσει της κληρονομικότητας ευσταθώς και κανονικώς.
Το σύνολο των ψυχολογικών αυτών στοιχείων, τα οποία είναι ευδιάκριτα σε κάθε άτομο της φυλής, αποτελεί εκείνο που ονομάζεται εθνικός χαρακτήρας. Το σύνολο δε αυτών των στοιχείων διαμορφώνει τον μέσο τύπο κάθε λαού.


Αυτή η ταυτότητα που ανευρίσκουμε στην διανοητική, πνευματική ιδιοσύνθεση (ιδιοσυστασία) της πλειοψηφίας των ατόμων της φυλής αυτής, έχει σαν αιτία φυσιολογικούς και απλούστατους λόγους. Και πράγματι, κάθε άτομο δεν είναι μόνο ένα προϊόν των άμεσων γονέων του, αλλά αποτελεί συγχρόνως και προϊόν της ίδιας της φυλής, δηλ. όλης της σειράς των ανιόντων αυτού του ατόμου. Ο επιφανής οικονομολόγος Κ. Cheysson, υπολόγισε ότι στην Γαλλία, με λόγο τριών γενεών κατά αιώνα, κάθε Γάλλος θα έχει μέσα στις φλέβες του το αίμα είκοσι τουλάχιστον εκατομμυρίων του έτους 1000. «Ώστε όλοι οι κάτοικοι που κατοικούν στην ίδια περιοχή, στην ίδια επαρχία, έχουν αναγκαία κοινούς προγόνους, είναι πλασμένοι απ’ τον ίδιο πηλό, έχουν το ίδιο αποτύπωμα και συνεχώς επαναφέρονται στον «μέσο τύπο», σκλάβοι σε μια μεγάλη και βαριά αλυσίδα, της οποίας είναι οι τελευταίοι κρίκοι. Είμαστε ταυτόχρονα παιδιά των γονέων μας αλλά και της δικής μας φυλής και δεν είναι μόνον το συναίσθημα, είναι ακόμα περισσότερο η φυσιολογία και η κληρονομικότητα, που κάνουν την πατρίδα να είναι μια δεύτερη μητέρα για μας.

Το περιβάλλον απ’ όπου προέρχονται διάφορες φυσικές και ηθικές επιδράσεις – και στις οποίες υπόκειται ο άνθρωπος σε όλη του την ζωή, ιδιαίτερα μάλιστα στον καιρό της διαπαιδαγωγήσεώς του – δεν παράγει παρά μόνον παραλλαγές, οι οποίες είναι κατά ένα μεγάλο ποσοστό ανίσχυρες. Και στην πραγματικότητα δεν επενεργούν, παρά μόνον οσάκις συσσωρεύσεις από την κληρονομικότητα, λειτουργούν για πολύ χρόνο προς την ίδια κατεύθυνση. Αναγκαστικά λοιπόν ό άνθρωπος είναι πάντοτε και πάνω απ ’ όλα αντιπρόσωπος της φυλής του. Ουσιαστικά η ψυχή αυτή είναι αόρατη αλλά γίνεται ορατή από τις ενέργειες, αφού στην πραγματικότητα αυτή κατευθύνει όλη την ανοδική πορεία τού λαού.
Από το βιβλίο «Νόμοι Εξελίξεως των Φυλών», (εκδόσεις Ελεύθερη Σκέψις, 1985, 2014)
*Ο Γουσταύος Λε Μπον ήταν Γάλλος επιστήμονας και ερευνητής. Ιατρός, ψυχολόγος, κοινωνιολόγος, ιστορικός, αρχαιολόγος , εθνολόγος, γνωστός κυρίως, τουλάχιστον στην Ελλάδα, από το έργο του «Η Ψυχολογία των Μαζών» (ή «η ψυχολογία του όχλου»).
Γεννήθηκε στο Nogent-le-Rotrou της βόρειας Γαλλίας στις 7 Μαΐου του 1841 και πέθανε στο προάστιο Marnes-la-Coquette του Παρισιού στις 13 Δεκεμβρίου του 1931 σε ηλικία 90 ετών.
Γεννήθηκε στο Nogent-le-Rotrou της βόρειας Γαλλίας στις 7 Μαΐου του 1841 και πέθανε στο προάστιο Marnes-la-Coquette του Παρισιού στις 13 Δεκεμβρίου του 1931 σε ηλικία 90 ετών.
Ταξίδεψε για είκοσι τουλάχιστον έτη (1860-1880) στην Ευρώπη, την Ασία και την Βόρεια Αφρική. Τα πορίσματά του, σε καθέναν από τους πιο πάνω επιστημονικούς τομείς, με τους οποίους ασχολήθηκε, βασίζονται απόλυτα στις έρευνές του, στην επιστημονική απόδειξη και χαρακτηρίζονται από απόλυτη αντικειμενικότητα.
Μελέτησε κυρίως την συμπεριφορά της μάζας, και, με βάση την ψυχολογία της, ανέλυσε διάφορα ιστορικά και πολιτικά γεγονότα. Τα συμπεράσματα των ερευνών του ήταν αντίθετα στις κρατούσες – τότε και τώρα- θεωρίες και δοξασίες περί ισότητας των ανθρώπων και των φυλών, ειρήνης, αδελφότητας. Κατέδειξε, όχι μόνο τον αντιεπιστημονικό χαρακτήρα των θεωριών αυτών, ως αντίθετων προς την πραγματικότητα, αλλά και τα ολέθρια αποτελέσματά τους, όταν επικρατούν.

Ο Λε Μπον πίστεψε στην φυλετική ψυχή και στην κατηγοριοποίηση των φυλών, ανάλογα με την ικανότητά τους να παράγουν πολιτισμό. Η διάκριση των φυλών, σύμφωνα με αυτό το κριτήριο, ουδόλως σημαίνει ότι, κάποιες θα έπρεπε να εξαφανιστούν. Αντίθετα, πίστεψε στην αναγκαιότητα διατήρησης των φυλών στο δικό τους φυσικό περιβάλλον, με τα δικά τους ήθη και έθιμα, θεωρώντας ότι, κατ’ αυτόν τον τρόπο, προστατεύονται και διασφαλίζουν την συνέχειά τους. Απέδειξε, με παραδείγματα, την καταστρεπτική επίδραση της διαπαιδαγώγησης με το ευρωπαϊκό πνεύμα, φυλών και λαών της Ασίας και Αφρικής. Συγχρόνως όμως αποδέχθηκε ως φυσικό γεγονός την ανωτερότητα της λευκής φυλής.

Ο πολιτισμός γεννάται όταν ο λαός αποκτά ένα ιδανικό. Λίγο ενδιαφέρει η φύση αυτού του ιδανικού. Είτε είναι η λατρεία της Ρώμης, η δύναμη της Αθήνας ή ο θρίαμβος του Αλλάχ, θα αρκέσει για να προικίσει όλα τα άτομα της φυλής με την διαμόρφωση μιας τέλειας ενότητας αισθημάτων και σκέψεων…
Έχοντας φτάσει σε ένα ορισμένο επίπεδο δύναμης και πολυπλοκότητας, ο πολιτισμός σταματά να μεγαλώνει, και, αφού πλέον δεν μεγαλώνει, είναι καταδικασμένος να παρακμάσει γρήγορα. Η ώρα του γήρατος σε λίγο θα σημάνει.
Αυτή η αναπόδραστη ώρα σημαδεύεται πάντα από την εξασθένιση του ιδανικού που υποστήριζε την ψυχή της φυλής. Στο μέτρο που αυτό το ιδανικό ωχριά, όλα τα θρησκευτικά πολιτικά ή κοινωνικά οικοδομήματα, των οποίων ήταν ο εμπνευστής, αρχίζουν να κλονίζονται.
Με τον προοδευτικό αφανισμό του ιδανικού της, η φυλή χάνει προοδευτικά αυτό που έκανε τη συνοχή της, την ενότητά της και τη δύναμή της. Το άτομο μπορεί να αναπτύσσεται σε προσωπικότητα και σε ευφυΐα, όμως ταυτόχρονα, επίσης, ο συλλογικός εγωισμός της φυλής έχει αντικατασταθεί από μια υπερβολική ανάπτυξη του ατομικού εγωισμού, που συνοδεύεται από την κατάπτωση του χαρακτήρα και από την ελάττωση των δεξιοτήτων στη δράση. Αυτό που αποτελούσε ένα λαό, μια ενότητα, ένα συνασπισμό, καταλήγει να γίνει μια συγκέντρωση ατόμων δίχως συνοχή και τα οποία διατηρούν τεχνητά, για κάποιον καιρό ακόμα, τις παραδόσεις και τους θεσμούς. Είναι τότε που, χωρισμένοι από τα συμφέροντά τους και τις προσδοκίες τους, μη γνωρίζοντας πια να κυβερνήσουν τους εαυτούς τους, οι άνθρωποι ζητούν να κατευθύνονται στις παραμικρές τους πράξεις, και το κράτος ασκεί την απορροφητική επιρροή του.
Με την οριστική απώλεια του παλαιού ιδανικού, η φυλή καταλήγει να χάσει επίσης την ψυχή της. Δεν είναι πια παρά ένας κονιορτός απομονωμένων ανθρώπων, και γίνεται πάλι αυτό που ήταν στην αφετηρία της: μια μάζα. Παρουσιάζει όλους τους εφήμερους χαρακτήρες της, τους άστατους και τους δίχως αύριο. Ο πολιτισμός δεν έχει πια καμιά σταθερότητα και πέφτει στην εξουσία όλων των συγκυριών. Ο όχλος είναι βασιλιάς και οι βάρβαροι προχωρούν. Ο πολιτισμός μπορεί να μοιάζει λαμπρός ακόμα, γιατί διατηρεί την εξωτερική όψη που δημιουργήθηκε από ένα μακρύ παρελθόν, αλλά είναι στην πραγματικότητα ένα οικοδόμημα σαρακοφαγωμένο, που τίποτα δεν το υποστηρίζει πλέον, και που θα καταρρεύσει στην πρώτη θύελλα. Να περνά από τη βαρβαρότητα στον πολιτισμό κυνηγώντας ένα όνειρο, μετά να παρακμάζει και να πεθαίνει, όταν τούτο το όνειρο έχει χάσει τη δύναμή του, αυτός είναι ο κύκλος της ζωής ενός λαού. [Από το βιβλίο «Η Ψυχολογία των Μαζών» του Gustave Le Bon, σελ. 181-183 (εκδόσεις ΖΗΤΡΟΣ).