Τό σημάδι τού Κάϊν…

Έχω έπιλέξει σήμερα αύτό τό θέμα, στόν άπόηχο τών γεγονότων πού συγκλονίζουν τή χώρα μας, πού είναι ή βάση τής λειτουργίας τού άνθρώπου καί άπαντά μέ όριστικό τρόπο στό τί πρέπει καί τί μπορεί νά κάνει ό άνθρωπος.

Έάν ό κόκκος σίτου δέν πέσει είς τήν γήν καί άποθάνει, μένει αύτός μόνος, έάν όμως πεθάνει, φέρει πολύν καρπόν (Ίωάννης 12:24)

Μάς λέει ό εύαγγελιστής ότι ένας σπόρος πεταμένος πάνω στό χώμα δέν είναι τίποτε, άν όμως τόν θάψουμε καί φυτρώσει παράγει πολύ καρπό, μιά πιό σημερινή καί βέβαια πρόχειρη έρμηνεία.

Έτσι ξεκινά μιά άπό τίς μεγαλύτερες Ρωσσικές νουβέλες ή πιό άριστουργηματική όλων τών έποχών, οί “Άδελφοί Καραμαζώφ" τού Ντοστογιέφσκυ. Ό Θεόδωρος Ντοστογιέφσκυ ένδιαφερόταν γιά τήν άνθρώπινη συνείδηση καί τήν εύθύνη καί τό χρέος τού καθενός γιά τόν άδελφό του. Ή ύπόθεση αύτή είναι τό θέμα τού βιβλίου. Τό έρώτημα "είμαι ό φύλακας τού άδελφού μου;” στήν πιό χαρακτηριστική του μορφή, συναντάται καί στό βιβλίο τής Γενέσεως, τού πρώτου βιβλίου τής Άγίας Γραφής.
Στήν αύγή τής ίστορίας, ό Άδάμ καί ή Εύα, οί προπάτορες τού άνθρωπίνου γένους άπέκτησαν δύο γιούς τόν Κάϊν καί τόν Άβελ. Οί ζωές αύτών τών δύο άδελφών συμβολίζουν τίς δύο μεγάλες πνευματικές άλήθειες. Μιά προσεκτική άνάλυση θά άποκαλύψει αύτές τίς δύο άλήθειες καί θά έρμηνεύσει τίς δυνάμεις πού έπηρέασαν καί διαμόρφωσαν τήν άνθρώπινη ίστορία  στό πέρασμα τού χρόνου.

Ό Κάϊν καλλιεργούσε τή γή κι ό Άβελ έβοσκε πρόβατα. Όταν ήρθε ή ώρα νά λατρεύσουν τό Θεό, ό Κάϊν προσέφερε καρπούς τής γής. Ό Άβελ προσέφερε κι αύτός άπό τά πρωτότοκα πρόβατα τού κοπαδιού του καί τά θυσίασε στό Θεό. Σύμφωνα μέ τίς Γραφές, ή προσφορά τού Άβελ έγινε άποδεκτή, ένώ τού Κάϊν άπορρίφθηκε.

Τό έρώτημα πού φυσικά προβάλει είναι γιατί ό Θεός δέχθηκε μόνο τήν προσφορά τού Άβελ καί άπέρριψε τού Κάϊν; Μιά προσεκτική θεώρηση τής σχέσεως μεταξύ τών δύο άδελφών άποκαλύπτει τήν λανθάνουσα άντίθεση καί έχθρα μεταξύ τών δύο άδελφών, καί παρ’ όλο πού έχουν κοινή προέλευση "έξ ένός αίματος" (Πράξεις 17:26), έχει σάν άποτέλεσμα τήν άδελφοκτόνα διαμάχη.

Ή ίστορία τού Άβελ καί τού Κάϊν τοποθετημένη στήν πρώτη κιόλας γενιά τής άνθρωπότητας, έχει παραδειγματική σημασία γιά όλη τήν ίστορία τής άνθρωπότητας. Παρουσιάζει σέ συμπυκνωμένη μορφή ένα άπό τά γενικά χαρακτηριστικά τής άνθρώπινης καταστάσεως, σ’ όλη τήν ίστορική διαδρομή.

Ό Θεός έκανε εύπρόσδεκτη τή θυσία Άβελ καί άπέρριψε τή θυσία τού Κάϊν. Αύτό δέν όφείλεται τόσο στήν φύση καί τό μέγεθος τής θυσίας, άλλά κυρίως στή διάγνωση τής έσωτερικής διάθεσης τού Κάϊν. Σέ άντίθεση μέ τόν μοχθηρό άνθρωπο πού άπορρίπτεται, (κακοπροαίρετος) ό Άβελ άντιπροσωπεύει τόν Δίκαιο, στόν όποίο εύαρεστείται ό Θεός. (καλοπροαίρετος). Άλλά ό κακός καί μοχθηρός Κάϊν σκοτώνει σέ ένέδρα τόν Δίκαιο Άβελ.

Είναι γενικός κανόνας, άπό τήν άρχή τών αίώνων τής άνθρώπινης ίστορίας, ότι τό αίμα τών δικαίων πού χύνεται κραυγάζει πρός τό Θεό καί ζητά δικαιοσύνη. (Γένεσις 4:10). Ή άνθρώπινη ίστορία άνοίγει τήν αύλαία της μέ ένα φόνο, τό θάνατο τού Δίκαιου Άβελ καί θά κλείσει τήν αύλαία της πάλι μέ ένα φόνο, τόν τελευταίο, τό φόνο τού Άντιχρίστου τού υίού τής Άνομίας. 

Έτσι συμπερασματικά, στόν Άβελ έχουμε τό μυστήριο τού Δικαίου (και τού Ίησού Χριστού) καί στόν Κάϊν, στήν τραγική άπουσία άγάπης άπό τήν καρδιά του, έχουμε τό Μυστήριο τής Άνομίας (καί τού Άντιχρίστου).

Τά Δύο Δέντρα

Τό μυστήριο τού Δικαίου άντιστοιχεί στό δέντρο τής ζωής (ή ξύλο τής ζωής), πού οί Γραφές περιγράφουν ότι βρισκόταν στόν Κήπο τής Έδέμ (Γένεσις 2:9). Τό δέντρο τής ζωής άναφέρεται καί στήν Άποκάλυψη τού Ίωάννη (22:2), όπου περιγράφεται νά έχει 12 καρπούς καί φύλλα τά όποία ήταν "γιά τήν θεραπεία τών έθνών". Ήταν δηλαδή σημείο μετάδοσης τής ζωής στόν άνθρωπο, άν δέν ξέπεφτε με τό προπατορικό άμάρτημα. Μέ τήν παρακοή του ό άνθρωπος άποξενώθηκε άπό τό ξύλο τής ζωής άφού νικήθηκε άπό τόν πειρασμό.

Τό Μυστήριο τού Δικαίου άποτελούσε τήν ζωή τού Θεού καί ήταν τό δέντρο, άπ’ όπου ό άνθρωπος μπορούσε νά τρώει έλεύθερα, στήν άρχή πού ζούσε μέσα στόν Παράδεισο μέ ύπακοή πρός τό Θεό. Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΙΩΝΙΑ. Όσο ό ανθρωπος έτρωγε άπ’ αύτό τό δέντρο, ήταν άθάνατος.

Όμως ό Θεός είχε τοποθετήσει στόν Παράδεισο κι ένα άλλο δέντρο, αύτό τής γνώσεως τού καλού καί τού κακού. Ή έντολή τού Θεού στόν άνθρωπο ήταν νά μήν γευτεί τούς καρπούς αύτού τού δέντρου. Ή έντολή αύτή έβαλε τόν άνθρωπο σέ δίλλημα καί πειρασμό. Μέσω αύτού τού διλλήματος ό Θεός έδινε στόν άνθρωπο τή δυνατότητα καί τό δικαίωμα τής έλευθερίας έπιλογής.

Έτσι ό ίδιος άνθρωπος θά έκανε τήν έπιλογή του, θά συνέχιζε νά τρώει άπό τούς καρπούς τού δέντρου τής αίώνιας ζωής, ή θά καρπώνονταν τούς καρπούς τού δέντρου τής γνώσεως τού καλού καί τού κακού. Έπιπλέον ύπήρχε καί κάτι άλλο πού θά έπηρέαζε τήν τελική του έπιλογή. Ό Θεός είχε πεί σχετικά μέ τό δέντρο τής γνώσεως τού καλού καί τού κακού: "καθ’ ήν ήμέραν φάγεις άπ’ αύτού, θέλεις έξάπαντος άποθάνει". (Γένεσις 2:17). Ύπήρχε λοιπόν, μιά τρομερή συνέπεια άν οί Θεϊκές έντολές περιφρονούνταν. Άς ύπογραμμίσουμε έπίσης ότι αύτό τό δέντρο δίδασκε τό καλό καί τό κακό. 

Τί ήταν άλήθεια αύτό τό δέντρο; Στήν πραγματικότητα, τό δέντρο τής γνώσεως τού καλού καί τού κακού άντιπροσώπευε τό νόμο. Στό Μωσαϊκό νόμο ή έντολή "ού κλέψεις" δήλωνε πώς ή κλοπή έρχόταν σέ άντίθεση μέ τήν ήθική φύση τού Θεού. Ή κλοπή ήταν σιωπηρή άνατροπή τής άλήθειας, ένώ ή μη κλοπή ήταν δίκαιη καί καλή. Αύτή άκριβώς ήταν ή γνώση τού καλού καί τού κακού, όπως ό Νόμος όρίζει.

Τό νά φάει κανείς άγνοώντας τό λόγο τού Θεού, όχι μόνο σήμαινε θάνατο, άλλά σήμαινε κι ότι ήταν πέρα άπό τα όρια τού Νόμου, οί κανόνες τού όποίου άπλά έξηπηρετούσαν στό να δείχνουν πόσο χαμηλά βρίσκεται ό άνθρωπος άπό τό έπίπεδο τού Θεού. Ό Νόμος άπό μόνος του δέν είναι αύτός πού καθιστά ίκανό ή ένδυναμώνει τόν άνθρωπο στήν άρετή. 

Μόνο τό δέντρο τής ζωής μπορούσε νά παράγει τήν ήθικότητα καί τό δίκαιο, ένώ τό δέντρο τής γνώσεως τού καλού καί τού κακού δέν είχε τέτοια δυνατότητα. Αύτό τό δέντρο ήταν μιά κατάρα, παρείχε βέβαια τή γνώση τού δικαίου καί τής ήθικής, αφού διεχώριζε τό καλό άπό τό κακό, δέν μπορούσε όμως νά τό παράγει. Ή συμμετοχή σ’ αύτό τό δέντρο είχε ώς άποτέλεσμα τούς καρπούς τού θανάτου. Τό μήλο πού έφαγαν ό Άδάμ καί ή Εύα, είχε δυσάρεστες συνέπειες γιά όλη τήν άνθρωπότητα. Όλοι οί άνθρωπότητα άπό τότε, καί οί άπόγονοί της, γεννήθηκαν κάτω άπό τό Νόμο, κάτω άπό τήν κατάρα τού δέντρου τού καλού καί τού κακού. 
(Αύτό είναι τό προπατορικό άμάρτημα κατά τή γνώμη μου, ή έπιλογή πού έγινε, στή χρήση τής έλευθερίας.) Δική μου σημείωση.

Τό Μυστήριο τού Δικαίου. 
Τό Δέντρο τής Ζωής.

Όταν ό Άβελ θυσίασε τόν άμνό στό Θεό, ή πράξη αύτή λατρείας ύποδήλωνε άναγνώριση καί κατανόηση τής άνθρώπινης θέσης, αύτού δηλαδή πού περιγράψαμε πιό πάνω σχετικά μέ τούς γονείς του. Είδε τόν έαυτό του άποκομμένο άπό τόν Άγιο Θεό, χωρίς κανένα μέσο έπιστροφής. Ταπεινά, παρουσιάστηκε μπροστά Του γνωρίζοντας τήν άνάγκη του γιά μιά καθαρή συνείδηση. Είχε έπίγνωση πώς ή έπανάκτηση τής έλευθερίας καί ή άφεση τού προπατορικού άμαρτήματος, έξαρτώταν μόνον άπό τό Θεό. 

Ό Άβελ παραδέχθηκε τίς άμαρτίες του καί τήν έπίδρασή τους στή συνείδησή του. Άν ό Νόμος δέν ύπήρχε πρίν τόν Μωϋσή, ό Άβελ τόν είχει χαραγμένο στήν καρδιά του καί ήξερε τήν άλήθεια. Ή έκπτωτη φύση του έτεινε συνεχώς στό νά χάνει τά σημάδια τού Θεού πού θά τόν όδηγούσαν στήν ήθική τελείωση. Άνεξάρτητα άπό τίς είλικρινείς προθέσεις του καί τίς έντονες προσπάθειές του νά συμμορφωθεί μέ τήν ήθική καί τό δίκαιο, ήταν παγιδευμένος στή φυσική του άνικανότητα νά άκολουθήσει τόν Νόμο καί είχε πλήρη έπίγνωση γι αύτή του τήν άδυναμία.

Ή θυσία του δέν ήταν έπίδειξη προσωπικής έργασίας. Άντιθέτως έδειχνε τήν άποδοχή τού γεγονότος ότι, μέ κανένα τρόπο, πού νά έξαρτώταν άπό τό χέρι του, δέν θά ξανακέρδιζε  τήν έγκριση καί τήν εύνοια τού Θεού. 

Στήν θυσία τού Άβελ, έχουμε τήν προτύπωση καί ένσάρκωση τής Μεσσιανικής άποστολής καί θυσίας τού Ίησού, ό όποίος ήταν ό Ίδιος, ό θυσιαζόμενος Άμνός. Ό Ίησούς Χριστός έκπλήρωσε τίς άπαιτήσεις τού Νόμου. Ήταν ή πιό τέλεια Θυσία, πού προαναγγέλθηκε καί προαπεικονίσθηκε άπό τόν Άβελ. 

Καϊνισμός

Ή γνώση τής άνομίας προέρχεται άπό τή γνώση τού Νόμου, αφού ό Νόμος έξηγεί τό καλό καί τό κακό. Όσο αύξάνεται ή γνώση, τόσο πιό σημαντική είναι ή έπίδρασή της πάνω στήν συνείδηση, λόγω τής μεγαλύτερης έπίγνωσης τής ήθικότητας τής συμπεριφοράς. Ή προσφορά τού Κάϊν  πρός τό Θεό ήταν μιά προσφορά πού άντιπροσώπευε τούς καρπούς τών έργων τών χειρών του, τής δουλειάς του. Έπιδίωξε νά χτίσει τήν έπικοινωνία, τή σχέση του μέ τό Θεό, βασισμένη στήν άνθρώπινη προσπάθεια καί έργασία. 

Ό Κάϊν ήταν ή ένσάρκωση τού αύτοδημιούργητου άνθρώπου. (Θυμίζει τό άμερικανικό όνειρο τών αύτοδημιούργητων τέλεια.) Δικό μου σχόλιο. Γενικά ό Κάϊν ήταν τό άκριβώς άντίθετο τού Άβελ. Ή θυσία του γιά τήν έπανόρθωση όσων είχαν προηγηθεί, πού δείχνει τήν άντίληψη τού Κάϊν γιά τόν έαυτό του, δέν έγινε τελικά άποδεκτή άπό τό Θεό, γιατί έμπεριείχε οίηση καί δέν βασίζονταν στήν παραδοχή τής άδυναμίας του. (Γένεσις 4:5-7).

Σ’ αύτή τήν προσέγγιση τού Θεού, ή ζωή κάθε άδελφού προσδιορίστηκε καί χαρακτηρίστικε γιά πάντα. Ή προσφορά θυσίας καί τό πλησίασμα τού Άβελ πρός τό Θεό, βρήκε άνταπόκριση, άποδοχή καί είρήνη. Ή θυσία καί ή προσέγγιση τού Κάϊν πρός τό Θεό, συνάντησε τήν κατηγορηματική άπόρριψη άπό τό Θεό, πού προκάλεσε τήν όργή, τό μίσος καί στό τέλος τόν φόνο, τόν πρώτο φόνο έπί γής.

Άπό τήν συνείδηση τού άνθρώπου παράγεται ή σκέψη καί αύτή στή συνέχεια μορφοποιείται σέ συμπεριφορά. Γι αύτό καί ή συνείδηση, είτε καθοδηγείται άπό τή σωστή είτε άπό τήν λανθασμένη σχέση πού έχει μέ τό Θεό, έπηρεάζει άποφασιστικά τήν συμπεριφορά. Αύτό τό άξίωμα, ότι δηλαδή ή συμπεριφορά έξαρτάται καθοριστικά άπό τήν συνείδηση, άφορά μεμονωμένα πρόσωπα ή συλλογικά σώματα άνθρώπων, όπως είναι ή συλλογική συνείδηση μιάς όμάδας, ένός έθνους κράτους, ένός κόμματος. 

Χαρακτηριστικό παράδειγμα μιάς τέτοιας συλλογικής συνείδησης μπορούμε νά βρούμε στήν περίπτωση πού ένας όχλος λυντσάρει ή κρεμάει (συνηθισμένο παλιότερα στήν άγρια Δύση) κάποιον έγκληματία, στό όνομα τής τηρήσεως τής τάξης καί τών ήθών.

Ό όχλος προσπαθώντας νά διορθώσει ένα κακό, μαζικά, συλλογικά έκτελεί τό άμάρτημα τόυ Κάϊν τόν φόνο… Τά διδάγματα πού έξάγονται άπό τήν ίστορία τού Κάϊν άπαιτούν μεγάλη άντικειμενικότητα γιά νά έπισημανθούν καί νά άναλυθούν όλες οί βασικές άρχές, πού έχουν έπηρεάσει τήν ίστορία τής άνθρωπότητας. 

Έάν άποτύχουμε νά άντιληφθούμε τήν σπουδαιότητα τών διδαγμάτων πού άπορρέουν άπό τήν ίστορία τού Κάϊν θά είμαστε εύάλωτοι στήν έξαπάτηση τών πνευματικών δυνάμεων πού δρούν παρασκηνιακά, έναντίον τής Χριστιανικής κοσμοαντιλήψεως. Ό Καϊνισμός  έχει άποδυναμώσει τήν Χριστιανική κοσμοθεώρηση στίς μέρες μας. Τί είναι όμως ό Καϊνισμός; Είναι ή προσέγγιση τού Θεού άπό τόν άνθρωπο, πού βασίζεται στά καλά έργα καί ύπηρεσίες του.

Ό Καϊνισμός σήμερα βρίσκεται στήν άποκορύφωσή του μέ τή μορφή τή Νέας Παγκόσμιας Τάξης. Έκδηλώνεται σέ πολλά σύγχρονα γεγονότα πού συμβαίνουν στόν "Οικουμενικό πολιτιμό μας". Αύτό σκιαγραφείται καλύτερα στά συνθήματα τής άμερικάνικης πολιτικοκρατικής ίδεολογίας καί θρησκείας όπως τό "We Are the World", "Hands Across America", ή τό μεγάλο θέαμα τού καθαρισμού  τού άγάλματος τής έλευθερίας. Έκδηλώθηκε έπίσης κατά τήν διάρκεια τού πολέμου στόν Κόλπο. 

Αύτά τά περιστατικά άντανακλούν τίς άνθρώπινες προσπάθειες νά βελτιώσουν τό κόσμο, νά θεραπεύσουν τά κακώς κείμενα καί νά άποτρέψουν τίς συμφορές, έπιφέροντας τήν πολυπόθητη είρήνη καί άσφάλεια.

Ή έπιρροή τού Καϊνισμού, πού έχει ώς κυριότερο χαρακτηριστικό του τήν αύτοεκτίμηση καί τήν πίστη στίς άνθρώπινες δυνάμεις καί δυνατότητες, είναι όλοφάνερη καί στήν σύγχρονη θρησκεία. (ό συγγραφέας είναι άμερικανός).

Στήν γνήσια Χριστιανική Πίστη, οί Γραφές καθοδηγούν τόν άνθρωπο νά χάσει, νά ξεπεράσει τόν έαυτό του, άγαπώντας τό Θεό καί τούς συνανθρώπους του. Όμως ή έπιρροή τού Καϊνισμού είναι τόσο ίσχυρή πού έξαπατά μέ τίς σύγχρονες φιλοσοφίες σέ μεγάλο βαθμό καί τούς χριστιανούς. Πολλοί θά είναι αύτοί πού, χωρίς νά τό θέλουν, θά παγιδευθούν στό τελειότερο καί τελευταίο έπίτευγμα τού Καϊνισμού, τή Νέα Παγκόσμια Κυβέρνηση τού Άντιχρίστου.

Μήπως είμαστε ύπερβολικά σκληροί μέ τό σύγχρονο πολιτισμό μας; Όχι άφού ή πολιτιστική κρατική ίδεολογία θρησκεία είναι κυρίαρχη καί πανίσχυρη προπαγανδιζόμενη άπό ΜΜΕ. Ό Οίκουμενικός πολιτισμός/ήθική προσπαθεί νά προσεγίσει τό Θεό μέσα άπό τήν τελειοποίηση τών άνθρώπινων έπιτεύξεων τής έπιστήμης καί τής τεχνολογίας.

Αύτή ή προσπάθεια στίς μέρες κορυφώνεται μέ τή συνένωση όλων τών έθνών κάτω άπό τήν όμπρέλα τής Νέας Παγκόσμιας Τάξης, τής γνωστής Νέας Τάξης Πραγμάτων πού είναι στήν πραγματικότητα μιά συνωμοσία κατά τού Θεού. Ό στόχος της είναι ή είρήνη, ή εύημερία καί ή άσφάλεια. Όσο άριστοτεχνικό καί τέλειο κι άν είναι αύτό τό Παγκόσμιο Οίκοδόμημα, παρά τό μεγαλείο τής Νέας Τάξης Πραγμάτων, ή άνθρωπότητα δέν μπορεί νά άποφύγει τόν στιγματισμό τής συνείδησής της, δέν μπορεί νά άποτρέψει τό σημάδι τού Κάϊν. 

Αύτό βέβαια δέν σημαίνει ότι τό νά κάνεις καλό είναι λάθος, άπλά πρέπει νά κατανοήσουμε ότι τό νά κάνεις τό καλό δέν είναι άρκετό γιά νά κερδίσεις τήν άποδοχή τού Θεού.

Όταν τό πνεύμα τού έθνικισμού, άνυψωθεί πάνω από τό Άγιο Πνεύμα τού Θεού, τότε τό κράτος θεοποιείται καί οί πιστοί αύτής τής κρατικής θρησκείας, μετατρέπονται σέ είδωλολάτρες. Αύτό έχει συγκεκριμενοποιηθεί στίς "Μεγάλες Ίδέες" πολλών έθνών τόν 20ό αίώνα μέ κορυφαία παραδείγματα τόν Ναζισμό τής Γερμανίας (έθνος-θεός), Τό φασισμό (κράτος- θεός), τόν κομμουνισμό (έργατική τάξη-θεός). Όμως θά άποκτήσει τήν πιό τέλεια μορφή του όταν ή Νέα Παγκόσμια Κυβέρνηση πού έπέρχεται, τεθεί κάτω άπό τίς έντολές τού Άντιχρίστου.

Έδώ θέλω σχολιάσω κάτι. Λέει ό συγγραφέας "ή Νέα Παγκόσμια Κυβέρνηση πού έπέρχεται". Γνωρίζουμε άπό πρώτο χέρι, άπό τόν ίδιο δηλαδή τόν Παπανδρέου, ότι άγωνίζεται γιά μιά παγκόσμια διακυβέρνηση. Σημαίνει αύτό ότι ό Παπανδρέου ύπηρετεί τό σχέδιο τού Άντιχρίστου γιατί λέει ό συγγραφέας, έπέρχεται καί θά τεθεί κάτω άπό τίς έντολές του. Αύτό σημαίνει ότι ή παγκόσμια διακυβέρνηση θά έρθει πρίν τόν Άντίχριστο καί μετά θα τεθεί ύπό τίς έντολές του.

 Έπομένως οί διάφοροι Παπανδρέου Ρουμπάϊ καί λοιποί προδότες τών χωρών, είναι πρόδρομοι ούτως ή άλλως τού Άντιχρίστου. Αύτό γιά τόν Παπανδρέου είναι κάτι, δέν είναι καί λίγο νά είσαι πρόδρομος τού Άντιχρίστου…. Καί θά έρθει πράγματι πιό νωρίς άπό τόν άντίχριστο, αύτός ένδεχομένως νά είναι ό ρόλος τού Ντέϊβιντ Ρότσιλντ πρόκειται φέτος;;; νά άνακηρυχθεί παγκόσμιος ήγέτης στόν ΟΗΕ… μιάς παγκόσμιας κυβέρνησης έστω καί λάϊτ σέ πρώτη φάση…

Ό Κάϊν ήταν έγωκεντρικός καί νόμισε ότι θά καταφέρει νά προσεγγίσει τόν Θεό, στηριγμένος στήν προσωπική του προσπάθεια καί έργασία. Ξέχασε τό κληρονομημένο προπατορικό άμάρτημα καί τήν κληρονομημένη "κακή" φύση του. Ξέχασε ότι μόνο ό Θεός μπορεί νά τόν βοηθήσει γιά νά άπαλλαγεί άπ’ αύτή τήν κατάρα. Μέσα στή σύγχυσή του, θέλησε νά διαμορφώσει "αύτόνομο" δίκαιο βασισμένο στίς άνθρώπινες τεχνολογικές έπιτεύξεις, έπιστήμες καί προσπάθειες.

Άπό τήν άλλη πλευρά είναι ό Άβελ, ό τύπος τού δικαίου, πού δέν προσπάθησε νά έντυπωσιάσει τό Θεό μέ τά "έπιτεύγματά του" άλλά νά κερδίσει τόν οίκτο, τήν εύνοια καί τή Χάρη τού Θεού. Έτσι, ή προσφορά, ή θυσία τού άμνού, προεικονίζει τήν θυσία τού Μεσσία στό Σταυρό, σάν τό μοναδικό μέσο γιά τή Λύτρωση καί τή Σωτηρία τού άνθρώπου. (Πρός Εβραίους 11:4).

Δύο διαφορετικές νοοτροπίες, δύο άντίθετες προσεγγίσεις καί άπαρχές διχοτομούν τίς τάσεις τής άνθρώπινης στάσης καί συμπεριφοράς σ’ όλη τήν ίστορία τού άνθρωπίνου γένους. Έφ’ όσον ό άνθρωπος δέν μπορεί να συνυπάρξει μέ τό στίγμα τής ένοχής (τού προπατορικού άμαρτήματος) στήν συνείδησή του, πρέπει νά έπιλέξει τήν πορεία τού Κάϊν ή τού Άβελ, τόν Έσταυρωμένο Ίησού Χριστό, ή τόν άλαζόνα Άντίχριστο πού είναι πιά προ τών πυλών.

Έπιφανειακά, ό Καϊνισμός είναι πιό ίσχυρός, πιό άμεσος καί έλκυστικός καί ίσως, νά φαίνεται καί πιό δίκαιος καί σωστός. Αύτό συμβαίνει έπειδή έξυπηρετεί τόν έγωϊσμό καί τήν ύπερηφάνεια τού άνθρώπου καί άποτελεί έκφραση τής άνάγκης νά δώσει νόημα καί σκοπό στή ζωή του. Βέβαια, αύτού τού είδους ή αύτο-ολοκλήρωση είναι προσωπική καί εύθραυστη καί δέν συμπεριλαμβάνει τήν πραγματική άνάγκη τού άνθρώπου νά διασώσει τό πρόσωπό του στήν αίώνια ζωή.

Ή συλλογική ένοχή τών έθνών, άποτέλεσμα  τής άπόρριψης τής θυσίας τού Άβελ (τού Ίησού Χριστού δηλαδή), άφήνει άνοιχτή τήν είσοδο στόν Σατανά, πού θέλει νά ίκανοποιήσει τήν άλαζονεία καί τήν καταστροφική μανία του, καί άποτελεί τήν κινητήρια δύναμη γιά τήν οίκοδόμηση τής Νέας Παγκόσμιας Ούτοπίας, τής Νέας Παγκόσμιας Τάξης.

Ή θυσία τού Άβελ, πού προεικόνιζε τό Σταυρό τού Χριστού, ήταν ή βάση γιά τόν έξαγνισμό τής συνείδησης τού άνθρώπου καί τή δυνατότητα συμμετοχής του καί πάλι στό δέντρο τής ζωής τού Παραδείσου, στήν είρήνη καί αίωνιότητα τού Θεού.

Συμπερασματικά, τά δύο άδέλφια Άβελ καί Κάϊν, άντιπροσωπεύουν δύο πρωταρχικές άξίες. Ό Καϊνισμός άρνείται τήν ταπείνωση καί τήν παραδοχή τής πτώσης τού άνθρώπου, άγωνίζεται μάταια νά άπαλλαχτεί άπό τό στίγμα τής συνείδησης μέσω τής αύτο-ολοκλήρωσης καί τών τεχνολογικών έπιτεύξεών του. 

Ό Άβελισμός είναι ή Καινή Διαθήκη, πού βασίζεται στό ότι "όλα μέ αίμα καθαρίζονται σύμφωνα μέ τό νόμον καί χωρίς νά χυθεί αίμα δέν γίνεται συγχώρησις άμαρτιών" (Πρός Έβραίους 9:22). Οί δύο αύτές άντίθετες καί άλληλοαποκλειόμενες κοσμοαντιλήψεις είναι άδύνατο νά συμβιβασθούν. Διεξάγουν μιά άδυσώπητη καί άδιάλλακτη πάλη σ’ όλη τήν άνθρώπινη ίστορική διαδρομή. Οί φιλοσοφίες πού άπορρέουν άπ’ αύτές τίς δύο πρωταρχικές κοσμοαντιλήψεις έχουν έπηρεάσει κάθε άνθρώπινο όν, έθνος καί κράτος πού ύπήρξε ποτέ.

Από τό βιβλίο τού Ken Klein " Ό Ψευτοπροφήτης " Ό κακός άρχιτέκτονας τής Νέας Παγκόσμιας Τάξης, κεφ. δεύτερο.

Έκτός όλων τών άλλων έγραψα αύτό τό κεφάλαιο γιά νά καταλάβουν κάποιοι ότι χωρίς ταπείνωση, χωρίς Θεό δηλαδή, τίποτε δέν γίνεται σ’ αύτή τή ζωή. Άς μή δυσανασχετούν λοιπόν πού άναφέρομαι στό Θεό καί τή βοήθειά του, κάποιοι φίλοι μου. Ψάχνουμε νά βρούμε λύσεις στή ζωή μας, στή χώρα μας χωρίς Θεό. Ματαιοπονούμε καί κουραζόμαστε χωρίς στόχο καί χωρίς λόγο. 

Άύτή ή άνάλυση πάντως είναι πλήρης καί δίνει άπαντήσεις καθαρές σέ όλα τά ζητήματα πού καθορίζουν τή ζωή μας.
ΠΗΓΗ