Η ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ

Ο όρος Προπαγάνδα: σημαίνει “διάδοσις” κατ επέκταση “διάδοσις ιδεών" ή "διάδοσις θεωριών” (στους καιρούς μας έχει επικρατήσει το δεύτερο)
τι είναι Προπαγάνδα: διάδοσις μιας ιδέας ή θεωρίας με συγκεκριμένους σκοπούς. Η προπαγάνδα εμπεριέχει την γνώση του μηχανισμού του πως σκέπτονται ή αντιδρούν οι άνθρωποι, είναι ένα εργαλείο, αναλόγως το ποιος και με τι σκοπούς την χρησιμοποιεί μπορεί να προκαλέσει θετικές ή αρνητικές επιπτώσεις στην κοινωνία.

Η διάδοσις ιδεών στοχεύει στην τάξη, ενώ η διάδοσις θεωριών στοχεύει στην αταξία, να εξαφανίσει την συνειδητότητα, να κατεβάσει τους πάντες στον νοητικό βαθμό της μάζας με σαφής ιδιοτελής σκοπούς.

Η Προπαγάνδα τύπου Ι είναι η απλή προπαγάνδα και είναι για ιδεολογικό ή θεωρητικό προσηλυτισμό, ενώ η “Αγκιτάτσια” είναι προπαγάνδα τύπου ΙΙ η οποία κινητοποιεί, δημιουργεί κινητοποιήσεις.

τι είναι η ιδέα: Πλατωνικός όρος, είναι Λογισμικό το οποίο προσεγγίζει το απόλυτο ΕΥ. Δεδομένου της αγνοίας μας λειτουργεί ως Φάρος, φανερώνει το απόλυτο, τι θα έπρεπε να συμβαίνει, τον στόχο.
τι είναι η θεωρία: Το εξ επίτηδες ελλιπές λογισμικό το οποίο χρησιμοποιείται για ιδιοτελείς σκοπούς. Φανερώνει κάποια πράγματα και αποκρύπτει κάποια άλλα. Η "θεωρία" ντύνεται με το όνομα "ιδέα" όπως ο λύκος που βάζει προβιά προβάτου αφού όλα φαίνονται λογικά ενώ στην πραγματικότητα τα μεμονωμένα λογισμικά δίνουν λανθασμένη εικόνα. Η εικόνα αυτή γίνεται αντιληπτή όταν φανερωθούν τα συνολικά Λογισμικά, αυτά που μας είχαν εντέχνως αποκρύψει.
"ιδέα" κατά τον Μάρξ: “η ιδέα μετατρέπεται σε υλική δύναμη όταν μπει μέσα στις μάζες” δηλαδή όπως είναι το κάρβουνο το οποίο όταν καεί παύει να είναι ύλη και μετατρέπεται σε ενέργεια που κινεί την ατμομηχανή, έτσι είναι και η ιδέα, η οποία μετατρέπεται σε ανθρώπινη ενέργεια και κινεί την ιστορία, ασχέτως αν είναι ορθή ή όχι, αν μια ψευδής ιδέα διεισδύσει στις μάζες γίνεται ζωντανή (εικονική) πραγματικότητα
Η "ιδεολογία": χρησιμοποιείται ως όργανο στην υπηρεσία της πολιτικής, γίνεται πηγή κύρους για τη πολιτική και κάλυμμα συνάμα, το μέσον για την δημιουργία πιστών οπαδών. Ενώ η Πολιτική θα έπρεπε να υπηρετεί την ιδεολογία, στην πραγματικότητα η ιδεολογία υπηρετεί την πολιτική. Οι ηγέτες κυνικοί δεν έχουν στην πραγματικότητα καμία σχέση με ιδεολογίες, τις επικαλούνται όμως για να αποκτούν φανατικούς οπαδούς και κυρίως για να ταυτίζονται με αυτές, να δίνουν κύρος στα λόγια τους και στις πράξεις τους, να γίνονται αντικείμενα λατρείας σαν ενσαρκώσεις της ιδεολογίας και να δικαιώνουν στο όνομα της κάθε είδους καιροσκοπισμούς ελιγμούς ακόμα και εγκλήματα (Λένιν, Χίτλερ, Στάλιν). Ο Στάλιν διέπραξε τα φρικωδέστερα εγκλήματα της ιστορίας στο όνομα μια επιφανειακώς “ανθρωπιστικότερης” ιδεολογίας.
Η "ιδεολογία" ως όργανο της Προπαγάνδας: Προσελκύει μάζες με το όραμα μιας μακρινής ουτοπίας, καλλιεργεί ατομικές και μαζικές αυταπάτες, δημιουργεί αρχηγούς είδωλα - ηγέτες θεούς, δικαιολογεί τις κακές πράξεις με το αξίωμα “ο σκοπός αγιάζει τα μέσα”, τροφοδοτεί την προπαγάνδα με πλούσιο συναισθηματικό υλικό, είναι δηλαδή το κύριο μέσον για την δημιουργία ομαδικών πεποιθήσεων.
μηχανισμός Προπαγάνδας: η αφαίρεση της λογικής από το σκεπτόμενο άτομο! έτσι δημιουργούνται μάζες οι οποίες λειτουργούν με το συναίσθημα. Με αυτόν τον μηχανισμό μπορούν να περάσουν εύκολα οι νέες αόριστες και εσφαλμένες ιδέες. Ο προπαγανδιστής εγκαθιστά ιδέες όχι στο (α-νόητο) μυαλό τους αλλά στο υποσυνείδητο τους, τις εναρμονίζει και τις ταυτίζει με τα ένστικτά και της παρορμήσεις τους. Καλλιεργούν κατ επέκταση τυφλό μίσος το οποίο είναι ικανό να σφραγίζει τελειωτικά την πόρτα της λογικής.
Τι είναι το Σύμβολο: είναι η υλική (οπτική) υπόσταση και έκφραση μιας ιδέας, με σκοπό την διαρκή παρουσία και υπόμνηση της. Το σύμβολο είναι η ανταπόκρισις σε μια ψυχολογική ανάγκη των μαζών, οι οποίες δεν μπορούν να συλλάβουν νοητικές έννοιες και να σκεφτούν με άυλες ιδέες, χρειάζονται κάτι “χειροπιαστό” κάτι δηλαδή που να αντιλαμβάνεται το αισθητό, είναι δηλαδή μια επιτακτική ανάγκη να εξωτερικεύσουν τα άυλα συναισθήματα τους με υλικά σύμβολα.
Ιδιότητες Συμβόλου: πρέπει να είναι απλό για να το αντιλαμβάνεται η μάζα, συνοπτικό για να συμπυκνώνει μαι ιδέα και εύκολα αναπαραγόμενο, για να μπορεί ο κάθε οπαδός να το σχηματίσει π.χ. σε κάποιο τοίχο. Έτσι λοιπόν η Ναζιστική Γερμανία στερούμενης ιστορίας χρησιμοποιεί Ελληνικά σύμβολα συνεδριάζει για να αποφασίσει ποιο θα είναι το σύμβολο της, έχει τελικώς να επιλέξει ανάμεσα στην Σβάστικα και τον Παρθενώνα, επιλέγεται η Σβάστικα διότι είναι ευκόλως αναπαραγόμενη. (σημείωση: Η Σβάστικα κανονικά ονομάζεται Σώστικα -Λατινικά μετατρέπεται σε swstika και προσθέτουν και το “α” ανάμεσα στα φωνήεντα και γίνεται swastika- Είναι ένα από τα 5 άρρητα γράμματα του Ελληνικού Αλφαβήτου, είναι αριστερόστροφη και συμβολίζει τον Ζωογόνο Ήλιο, Η Ναζιστική Γερμανία αντιστρέφει την ροή του και την κάνει δεξιόστροφη, δηλαδή του σκοτεινού θανάτου).

Τύποι συμβόλων:
1. οπτικά ή γραφικά: αυτά που γράφονται (σχεδιάζονται) όπως Σβάστικα, Σταυρός, Σφυροδρέπανο, Άστρο του Δαβίδ, Ημισέληνος κτλ
2. Πλαστικά ή κινητικά: αυτά που γίνονται με μια κίνηση, όπως η υψωμένη γροθιά, ο Ναζιστικός, ο Ρωμαικός, ο στρατιωτικός χαιρετισμός, ο σταυρός κτλ
3. Ακουστικά ή ηχητικά: τα οποία λέγονται ή τραγουδιούνται, όπως ο εμβατήρια, “επαναστατικά” τραγούδια, οι προσφωνήσεις “σύντροφοι”, “Heil Hitler” κτλ.
4. Μυστικιστικά ή θρησκευτικά: αυτά απευθύνονται στην μυστικιστική διάθεση και στο θρησκευτικό ένστικτο, π.χ. ο θεοποιημένος αρχηγός, η σορός του Λένιν, ο ανδριάντας του Καίσαρα ή του Στάλιν, η “σκέψις του Μάο” κ.α.
Πολιτικός Πόλεμος: ”Ειρήνη” = Αόρατος Πόλεμος = Πολιτικός Πόλεμος (πόλεμος με άλλα μέσα)
Όπλα: όχι σφαίρες & οβίδες, αλλά Ιδέες (λανθασμένες έννοιες) & συναισθήματα (πάθη)
Μέσα προώθησης προπαγάνδας: Κινηματογράφος, τηλεόραση, ποίηση, τραγούδι, γλυπτική, ζωγραφική, ότι έχει να κάνει με θέαμα, σχολείο, πανεπιστήμιο

"Η ΑΝΑΓΚΗ":

1. της Χαράς: έμφυτη τάση για χαρά, ψυχαγωγία, πανηγύρια, ικανοποίηση των αισθήσεων, της υλιστικής ηδονής. Αυτή εκδηλώνεται περισσότερο στην νεανική ηλικία. Η προπαγάνδα εκμεταλλεύεται για να προσελκύσει μέσω εκδηλώσεων όπως φεστιβάλ τραγουδιών, χορών, εορτών, κινηματογράφου, θεατρικών έργων, λογοτεχνίας, καρναβάλια κτλ
2. της Επιβίωσης: Οι θεμελιώδης ανάγκες του ανθρώπου είναι να τραφεί, να ντυθεί κ να στεγαστεί, αυτές οι ανάγκες σπρώχνουν τον άνθρωπο να δραστηριοποιηθεί για να τις καλύψει. Αυτή εκδηλώνεται περισσότερο στην μέση ηλικία, στην οποία ο άνθρωπος προσγειώνεται διότι αντιμετωπίζει την επιβίωση με υπευθυνότητα, δημιουργεί οικογένεια και ενδιαφέρεται για την σταδιοδρομία του. Η προπαγάνδα εκμεταλλεύεται την ύπαρξη αυτού του κινήτρου με σκοπό να περάσει λανθασμένες ιδέες στον όχλο, με τις οποίες να του δημιουργηθεί η εντύπωση - ψευδαίσθηση πως αυτές υποστηρίζουν τα συμφέροντα του και ότι εξασφαλίζουν τις ανάγκες τους σήμερα και του αύριο.

3. της Στοργής: Αυτή κατά κανόνα αναπτύσσεται βαθμιαία όσο προχωρεί η ηλικία, και φτάνει στο αποκορύφωμα της στην γεροντική ηλικία. Λόγω ότι η προπαγάνδα στηρίζεται στο συναίσθημα ακυρώνοντας την λογική, η ανάγκη αυτή λαμβάνει διαστάσεις υπερβολικές και μετατρέπεται σε νοσηρό και κακώς εννοούμενο “ανθρωπισμό”. Ο προπαγανδιζόμενος γίνεται έρμαιο του συστήματος το οποίο συγκαλύπτει τις πραγματικές απάνθρωπες επιδιώξεις του, με τα δήθεν ανθρωπιστικά συνθήματα. Αν η λογική πρυτάνευε θα ξεκλείδωνε τον μηχανισμό του ψεύδους.

Σε κάθε μια από τις παραπάνω έμφυτες ανάγκες (οι οποίες είναι δράση) δημιουργείται και μια αντίδραση. Η προπαγάνδα εισχωρεί ανάμεσα στην Δράση και την Αντίδραση σαν συνδετικός κρίκος, εκμεταλλεύεται την (εκ φύσεως) δράση και δημιουργεί μέσω της εσφαλμένης ιδέας την αντίδραση που επιθυμεί. Ωθεί δηλαδή τον κόσμο προς μια αντίδραση η οποία υποτίθεται εξασφαλίζει τα έμφυτα κίνητρα, ενώ στην πραγματικότητα τον μετατρέπει σε δέσμιο όχλο.

4. του Πολέμου: Το κίνητρο το οποίο υπάρχει σε όλες τις περιπτώσεις είναι ο πόλεμος ο οποίος είναι φυσικό αίτιο της αυτοσυντηρήσεως. Υπήρξε σε μέγιστο βαθμό στην πρωτόγονη εποχή, με την εξέλιξη του πολιτισμού μειώθηκε αλλά ποτέ δεν έσβησε, παραμένει ζωντανό μέσα στον καθένα μας και εκδηλώνεται σε κάθε επίπεδο στην καθημερινότητα μας. Η ένταση αυξομειώνεται ανάλογα τον άνθρωπο και τις καταστάσεις.

5. της εξελίξεως: Η ίδια η Δημιουργία εξελίσσεται, η πνευματική εξέλιξη στον άνθρωπο φέρνει την Σοφία. Ελλείψει όμως πνευματικής εξελίξεως, η εξέλιξη λαμβάνει διαφορετική απόχρωση από αυτή της Σοφίας, πέφτει στο υλικό κόσμο με αποτέλεσμα να αντιδρά με συναισθήματα όπως του “ορμέμφυτου της υπεροχής” ή “ενστίκτου της διακρίσεως” ή “κινήτρου της εξουσίας”. Είναι η γενική τάση του ανθρώπου να ξεχωρίσει, να διακριθεί, να αποκτήσει ισχύ οπότε και εξουσία χρησιμοποιώντας την φυσικά για ιδιοτελείς σκοπούς. Αυτή η ανάγκη επίσης υπάρχει σε όλες τις ηλικίες, σε όλα τα κοινωνικά στρώματα, σε όλους τους λαούς. Όσοι μένουν εκτός της πάσης φύσεως αναγνωρισιμότητας ή εξουσίας για δίκαιους ή αδίκους λόγους, αποκτούν το ανικανοποίητο του “κινήτρου της υπεροχής”, αυτό δημιουργεί την τάση να δημιουργούν αντιπαραθέσεις με τους “κατέχοντες” που μπορεί να φτάσει σε σημείο μίσους και κατ επέκταση και επανάστασης. Αυτή η ομάδα αποτελεί την “επαναστατική μάζα” στην οποία ανήκουν ο εξαθλιωμένος εργάτης, ο φτωχός διανοούμενος, ο ξεπεσμένος αριστοκράτης, η παραγκωνισμένη μεγαλοφυΐα (πραγματική η φανταστική), το παραγκωνισμένο ταλέντο (πραγματικό ή φανταστικό), ο άξεστος νεόπλουτος που βρίσκει κλειστές τις πόρτες της υψηλής κοινωνίας κτλ. σε αυτήν η ποικιλία των ατόμων είναι απεριόριστη διότι δεν είναι θέμα ταξικό αλλά ψυχολογικό, διότι ακόμα και μεταξύ της ιθύνουσας τάξης μπορεί να υπάρξει το σύνδρομο αυτό π.χ. μιας πολύ πλούσιας αλλά άσχημης γεροντοκόρης, ενός που παντρεύτηκε πλούσια και αισθάνεται παρείσακτος στον κύκλο της κτλ.

ΟΙ ΗΛΙΚΙΕΣ:

1. Το Παιδί: Η ψυχοπολιτική διαπίστωσε ότι κατά την διάρκεια της παιδικής ηλικίας ο άνθρωπος διακατέχεται από ανασφάλεια λόγω φυσικής αδυναμίας σωματικής και πνευματικής. Αυτό το συναίσθημα προκαλεί αναζήτηση προστασίας. Ο προστάτης γονέας ενσαρκώνει στα μάτια του παιδιού την δύναμη ανεξαρτήτως πραγματικών ιδιοτήτων, ο προστάτης στα μάτια του παιδιού έχει ότι λείπει από το ίδιο. Το συμπέρασμα για την Προπαγάνδα είναι ότι αυτή η ηλικία είναι κατάλληλη να φυτέψει στο παιδί ένα πρότυπο. Στα ολοκληρωτικά καθεστώτα το πρότυπο είναι ένας αρχηγός δυνατός προστατευτικός ένας “πατερούλης” στον οποίο το παιδί θα δώσει αφοσίωση πίστη υπακοή στο μέλλον. Η ψυχοπολιτική επίσης διαπίστωσε ότι η παιδική ηλικία χαρακτηρίζεται από μια υπερτροφική φαντασία και ότι αυτή εκδηλώνεται με μια κλίση προς την περιπέτεια. Έτσι λοιπόν η παιδική ηλικία είναι κατάλληλη για να διαμορφωθούν οι τάσεις, οι κλίσεις, τα ιδεώδη δια μέσου της φαντασίας.Ένα άλλο χαρακτηριστικό της παιδικής ηλικίας είναι και η τάσις προς μίμηση, οπότε η προπαγάνδα δίνει ήρωες πρότυπα στους οποίους δίνουν ιδιότητες που το καθεστώς θέλει να αποκτήσουν τα παιδιά. Δεν έχει σημασία αν ο ήρωας ήταν πραγματικός ή φανταστικός, δεν έχει σημασία αν και εφόσον ήταν πραγματικός αν είχε τις ιδιότητες αυτές ή όχι. Όταν πια καθιερωθεί στην παιδική συνείδηση κάποιος σαν ήρωας αρχίζει η κυρίως φάσις της προπαγάνδας. Π.χ. για τους κομμουνιστές ήρωας ήταν ο Μπελογιάννης, διότι είχε ιδιότητες όπως αυτή της απόλυτης πίστης στο κόμμα, αγωνίστηκε σε όλη του την ζωή για τον κομμουνισμό, πειθαρχούσε απόλυτα στις εντολές του κόμματος, δεν δίστασε να δώσει και την ζωή του στο κόμμα όταν χρειάστηκε, άρα παρακινεί τα παιδιά να πράξουν τα ανάλογα για το κόμμα.

2. Ο Νέος: Η ψυχοπολιτική κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η ήβη (ΉΒΗ= δευτερεύουσα θεά του Ολύμπου, της γλυκιάς νιότης, κόρη του Διός της Ήρας η οποία έδινε την Αμβροσία στους θεούς για να μένουν πάντα νέοι, έγινε γυναίκα του Ηρακλή όταν έγινε ημίθεος) επιφέρει εκτός από βιολογική και ψυχολογική αναστάτωση και αστάθεια, η οποία αστάθεια παραμένει και μετά την λήξη της βιολογικής εφηβείας. Σε αυτήν την περίοδο η νοοτροπία και η ψυχοσύνθεσις του νέου δεν έχει αποκτήσει μια στέρεη συγκρότηση, είναι άριστος δέκτης, έτσι είναι εύκολο να διεισδύσουν μέσα του διάφορες ιδέες. Ένα ακόμα χαρακτηριστικό που απορρέει από την ψυχολογική αναστάτωση και αστάθεια είναι και η επαναστατική διάθεσις, με την οποία προσπαθεί να αποδείξει ότι έχει πια δική του ανεξάρτητη οντότητα, οπότε εξεγείρεται κατά των γονέων του, προσπαθώντας να πετάξει από επάνω του το “βάρος” και τα “δεσμά” της παιδικής ηλικίας. Η κομμουνιστική Προπαγάνδα εκμεταλλεύεται την επαναστατική τάση αυτή, και με βάση τις αόριστες έννοιες “κατά του κατεστημένου” “ελευθερία” “αλληλεγγύη” κτλ τους ενθυλακώνει στις τάξεις του.

3. Ο Ώριμος: σε αυτήν την ηλικία οι βιοτικές μέριμνες κυριαρχούν στον νου, γι αυτό η Προπαγάνδα προσαρμόζεται στα “υλικά” προβλήματα

4. Ο Γέρος: στην γεροντική ηλικία παρουσιάζεται συχνότατα η όξυνσις του κινήτρου της στοργής, έτσι η προπαγάνδα παγιδεύει τον νου τους δημιουργώντας τους νοσηρό ανθρωπισμό χωρίς Λογική και μέτρο. Ένα ακόμα χαρακτηριστικό γνώρισμα της ηλικίας αυτής είναι το πείσμα, που εκδηλώνεται με παράλογη εμμονή, με αδιαφορία για τις συνέπειες αυτής της εμμονής.


- Υπάρχουν ειδικοί προπαγανδιστές για τους εργάτες, για τους αγρότες, για τους διανοούμενους, για την νεολαία, για τις γυναίκες, για όλα τα στρώματα του πληθυσμού. Ακόμα υπάρχουν ειδικοί προπαγανδιστές για τα διάφορα μέσα, δηλαδή για Ραδιόφωνο, εφημερίδα, κινηματογράφο, συγκεντρώσεις, θέατρο, λογοτεχνία κτλ. Η Προπαγάνδα είναι υποχρεωμένη να χρησιμοποιεί στελέχη εξειδικευμένα σε όλους τους τομείς που έχουν σχέση με την κοινή γνώμη, δημοσιογράφους, ραδιοσυντάκτες, συγγραφείς, θεολόγους, διαφημιστές, ψυχολόγους, κοινωνιολόγους, οικονομολόγος κτλ. Ο κάθε ένας από αυτούς κατέχει μια πλευρά του πολυσύνθετου φαινομένου που ονομάζεται “κοινή γνώμη”. Ο Προπαγανδιστής σε καμία περίπτωση δεν επιτρέπεται να είναι υπάλληλος, διότι η ρουτίνα, οι τύποι, τα ωράρια, τα πρωτόκολλα την σκοτώνουν. Η κατάστρωσις ενός προπαγανδιστικού σχεδίου δεν μπορεί να γίνει από ένα άτομο διότι το έργο είναι τεράστιο, γίνεται από ένα ολόκληρο επιτελείο.


ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΜΑΖΑ: Είναι ένα σύνολο ανθρώπων που αντιδρούν χωρίς λογική, κατά τρόπο ομαδικώς ομοιόμορφο (λόγω ότι έχουν υποστεί ανάλογη ψυχολογική ζύμωση). Κάθε πλήθος δεν αποτελεί αναγκαστικά μάζα όταν αντιδρά σε κάτι, εφόσον αντιδρά με Λογική διατηρώντας την ατομικότητα του. Λ.χ. Οι 300 του Λεωνίδα στην μάχη των Θερμοπυλών, ή μια ομάδα ποδοσφαίρου ή μπάσκετ.
Η Μάζα είναι έννοια διαφορετική από αυτή του πλήθους, λαού, τάξης, και έθνους. Οι δεσμοί των μελών της είναι καθαρά ψυχολογικοί, δεν περιέχουν κανένα υλικό στοιχείο, όπως ισχύει μεταξύ ενός έθνους ή μιας τάξης. Η ψυχική ενότης προϋποθέτει άρση προσωπικότητας και ατομισμού. Η Μάζα μπορεί θαυμάσια να αποτελείται από άτομα διαφόρων τάξεων και εθνών αρκεί να μην υπάρξει εμπλοκή ύλης, διότι επίκειται φόβος κατάρρευσης του συστήματος λόγω ατομισμού - διεκδικήσεως - αποκτήσεως υλικών αγαθών, άρα και τριβών μεταξύ των. Η έλλειψη Λογικής φέρνει έλλειψη Δικαιοσύνης άρα και κρίσεως σωστού και λάθους, δίκαιου και αδίκου, κατ επέκταση του νόμου της ζούγκλας.
Ελλείψεως Λογικής, Δικαιοσύνης,Κρίσεως τα θετικά συνθήματα της Προπαγάνδας προς την Μάζα είναι θολά, αόριστα πολύ γενικά νεφελώδη ρηχά: “ειρήνη” “δημοκρατία” “ισότης” “ελευθερία” και άλλες ηχηρές λέξεις με σκοπίμως αδιευκρίνιστο περιεχόμενο (μηχανισμό), οπότε η Μάζα μετατρέπεται σε μέσον καταστροφής.
Το αδύνατο σημείο της Μάζας στα παλιά τα χρόνια ήταν η προσωρινότητα της, έτσι όταν αναπτύχθηκαν οι επιστήμες και συγκέντρωσαν στοιχεία για τον άνθρωπο θέλησαν να δημιουργήσουν μόνιμες συνθήκες μαζοποιήσεως, γι αυτόν τον λόγο χρησιμοποίησαν την παιδεία.
Εφόσον η Μάζα αντιδρά με το συναίσθημα αντιδρά σαν παιδί, οπότε ελέγχεται εύκολα από έναν ικανό προπαγανδιστή. Στο βάθος κάθε ανθρώπου εξακολουθεί να βρίσκεται πάντα ένα παιδί, και αυτό βγαίνει στην επιφάνεια κάθε φορά που μειώνεται ο έλεγχος του συνειδητού, πράγμα που συμβαίνει σε στιγμές μεγάλης συγκινήσεως, χαράς ή λύπης. Όπως κάθε παιδί σε στιγμή μεγάλης συγκινήσεως αναζητά αγωνιωδώς τον προτάτη “πατέρα” ή “αρχηγό”.

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΜΑΖΟΨΥΧΗ: Μετά από ζυμώσεις τα άτομα και οι χωριστές ψυχές τους έχουν καταποντιστεί σε έναν ωκεανό “ομαδικότητος”, οι ψυχές των ατόμων διαλύθηκαν, συγχωνεύτηκαν σε ένα ενιαίο όλο. Η νέα συνολική ψυχή δεν έχει καμία σχέση με τις καταποντισμένες ψυχές, έχει δικά της νέα γνωρίσματα ανεξάρτητα με εκείνα των ατόμων που αποτελούν την ίδια την μάζα.

Για να επιτευχθεί η ΜΑΖΟΨΥΧΗ: πρέπει το πλήθος να έρθει σε μια ομοιομορφία ψυχικών καταστάσεων άρα και αντιδράσεων. Μέσω της έντονης συγκίνησης βγάζει στην επιφάνεια το παιδί οπότε ο προπαγανδιστής δύναται πλέον να εκμεταλλευτεί τον μιμητικό ένστικτό, οδηγώντας το πλήθος εκεί που θέλει. Γι αυτό δημιουργεί Mega Cities. Η δημιουργία μεγαλουπόλεων είχε σκοπό την ομοιομορφία της καθημερινότητας η οποία αντιστοιχεί στην ομοιομορφία της γνώμης, στην κοινή τύχη άρα κοινά ενδιαφέροντα άρα κοινή ψυχοσύνθεσις άρα και κοινή αντίδραση.

ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ ΜΑΖΟΨΥΧΗΣ:

1. ανάγκη αρχηγού (εφόσον δεν έχει λογική άρα και κρίση)

2. συναισθηματισμός: η μάζα κινείται με ένστικτα και ορμέμφυτα, δρα ορμόμενη από συγκινήσεις πάθη και συναισθήματα, γι αυτό είναι αυθόρμητη και ανόητη, ενθουσιάζεται, εξαγριώνεται, πανικοβάλλεται, μεταβάλλεται εξίσου εύκολα

3. δυναμισμός: εφόσον λείπει η Λογική, επικρατεί το ένστικτό της αυτοσυντηρήσεως όπως και στα ζώα της ζούγκλας

4. μιμητισμός: στις Μάζα είναι έντονα ανεπτυγμένο, όπως και στο παιδί λόγω ελλείψεως Λογικής άρα και κατ επέκταση κρίσεως, το μιμητικό ένστικτο. Οι συγκινήσεις είναι εύκολα σχεδόν αυτόματα μεταδόσιμες, γι αυτό ο καλύτερος τρόπος καθοδηγήσεως της Μάζας είναι η ύπαρξις ανθρώπων μέσα στις τάξεις της που την κατάλληλη στιγμή θα ρίξουν κατάλληλα συνθήματα και θα προβούν σε συγκεκριμένες προσχεδιασμένες πράξεις, αμέσως θα ενεργοποιηθεί ο μιμητισμός στην μάζα άρα και το επιθυμητό αποτέλεσμα. Η ίδια μέθοδος είναι και ο καλύτερος τρόπος διάλυσης της. Η άσκηση της βίας αυξάνει την πολεμική ομαδικότητα της, ενώ αν ενέργειες από ανθρώπους που βρίσκονται μέσα στους κόλπους της μεταδώσουν πανικό μπορούν να πετύχουν την διάλυση της γιατί ο πανικός “σπάει” την ομαδικότητα και βγάζει το ατομικό ένστικτο της αυτοσυντηρήσεως οπότε ενεργεί ως άτομο και όχι ως σύνολο. Συμπεραίνουμε αβίαστα λοιπόν ότι όταν το Κράτος στείλει αστυνομικές δυνάμεις καταστολής, δεν έχει σκοπό την καταστολή αλλά το ακριβώς αντίθετο...

5. εξτρεμισμός: η Μάζα χαρακτηρίζεται από την τάση της προς την υπερβολή και τις ακρότητες, αισθάνεται μίσος, μισαλλοδοξία, αδιαλλαξία, ανενδοτισμό δεν κατανοεί το σχετικό και το μέτρο λόγω ελλείψεως Λογικής.

6. ανευθυνότις: η μαζοψυχή αφαιρεί κάθε είδους υπευθυνότητα.

7. δογματισμός: η έλλειψη Λογικής άρα και κρίσεως, η πνευματική νωχέλεια σπρώχνουν την Μάζα στον δογματισμό.

ΜΟΡΦΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ:

Ιδεολογικός: εμφύτευση ιδέας η οποία βασίζεται σε σφάλμα εννοιών.
Στόχος της προπαγάνδας είναι ο Νους, αλλοιώνει τις πραγματικές έννοιες αντικαθιστώντας τες με ψευδείς, και προσπαθεί να κάνει τον άνθρωπο να καθοδηγείται από τα συναισθήματα του.
Τι ωφελεί να οπλίζεις το χέρι του στρατιώτη, όταν αφήνεις τον εχθρό να του οπλίζει τον Νου; Τότε οι υλικοί εξοπλισμοί δεν είναι μόνο άχρηστοι αλλά και επικίνδυνοι, διότι τα όπλα γυρνούν αντίστροφα!

Κοινωνικός:
α. Μαρξ & “πάλη των τάξεων” - το έθνος σπάει σε δυο κομμάτια, τους αστούς και τους προλεταρίους (διαίρει και βασίλευε). Στην πραγματικότητα σπάει σε κομμουνιστές και μη κομμουνιστές.

β. Στάλιν & “προλεταριακός διεθνισμός” - 5η φάλαγγα, άρνηση φυσικής πατρίδας χάριν της “ιδεολογικής πατρίδας”, συμπατριώτες τώρα πια των Ελλήνων προλετάριων είναι οι Βούλγαροι, οι Τούρκοι, οι Σκοπιανοί, οι Αλβανοί προλετάριοι κτλ. Σε περίπτωση πολέμου οι προλετάριοι ενώνονται, αλλά η καλή ερώτηση είναι ότι δεδομένου ότι μια από τις δυο εμπλεκόμενες χώρες θα κερδίσει τον πόλεμο, με ποιας χώρας το μέρος θα είναι οι προλετάριοι; π.χ. το 1922 οι προλετάριοι ήταν με την Τουρκία και όχι με την Ελλάδα, παρόλο που η Ελλάδα πάλευε να πάρει πίσω τα χαμένα της εδάφη από τους ιμπεριαλιστές Τούρκους...

Σε κομμουνιστικά καθεστώτα υπάρχει ενότητα διότι υποτίθεται δεν υπάρχουν αστοί, υπάρχουν μόνο προλετάριοι (οι οποίοι δουλεύουν για 3.60...), βέβαια η καλή ερώτηση είναι ποιος καρπώνεται τον πλούτο της παραγωγής, δεδομένου ότι δεν τον καρπώνεται ο προλετάριος...

Οικονομικός Πόλεμος: Σκοπός η οικονομική κατάρρευση του εχθρού και η εξάρτηση της από τρίτους. Εργαλείο του οικονομικού πολέμου οι απεργίες.

Μυστικός Πόλεμος: Κατασκοπία, διάβρωση, υπονόμευση, σαμποτάζ, εκβιασμός, εξαγορά, διαφθορά

Προϋπόθεση για την επιτυχία του “πολιτικού πολέμου” είναι η εξουδετέρωση εκείνων από τους αντιπάλους που συνειδητοποιούν την ύπαρξη του, και προσπαθούν να αφυπνίσουν τον κόσμο. Στις ανεκτικές δημοκρατίες λαμβάνει χώρα μια ατέρμονη επανάληψη επιθέσεων των κομμουνιστών σε αυτούς. Ελάχιστοι δεν απογοητεύτηκαν, δεν έχασαν το ηθικό τους, και δεν έγιναν “ύποπτοι” στην κοινή γνώμη. Εναντίων των αντικομμουνιστών έχει υιοθετηθεί το μόνιμο λεκτικό σήμα “φασίστας” “δεξιός” “χαφιές της ασφάλειας” κτλ.

ΕΙΔΗ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑΣ:

α) αν το κριτήριο είναι η προέλευσις και ο τρόπος εμφανίσεως τότε:

1. Λευκή Προπαγάνδα: Είναι η φανερή, η επίσημη, είναι μια κυβερνητική ή κομματική ανακοίνωση, ένας επίσημος τηλεοπτικός σταθμός, μια επίσημη εφημερίδα ή περιοδικό. Το πλεονέκτημα της είναι το κύρος, το μειονέκτημα η περιορισμένη ακτίνα επιδράσεως, εφόσον γίνεται από μια παράταξη δεν γίνεται δεκτή από τους οπαδούς της άλλης.

2. Φαιά Προπαγάνδα: Είναι ανυπόγραφη, ανώνυμη, δεν έχει επισήμως πατρότητα, διεξάγεται με φήμες και διαδόσεις, ονομάζεται και “προπαγάνδα του ψιθύρου”. Η τάση της διάδοσης αυτής είναι να μεγαλοποιεί τα πράγματα. Χρησιμοποιήθηκε από τον Τζέκις Χαν ο οποίος άφηνε επίτηδες να δραπετεύσουν διάφοροι αιχμάλωτοι αφού προηγουμένως φρόντιζε να έχουν ακούσει διογκωμένες πληροφορίες για τις δυνάμεις του ώστε να κάμπτουν το ηθικό των εχθρών του.. Μια ακόμα εφαρμογή του ψιθύρου είναι αυτή που συχνά χρησιμοποιούσαν οι κομμουνιστές με σκοπό την απογοήτευση του κοινού και κατ επέκταση την αντίδραση του, διέδιδαν δηλαδή φήμες για μεγάλη βοήθεια των Αμερικανών με σκοπό να ελπίζει η κοινή γνώμη, και με την εκ των πραγμάτων διάψευση, προκαλούσαν μια εικόνα “αθέτησης” (της ανύπαρκτης υπόσχεσης) εκ μέρος των Αμερικανών, οπότε ο κόσμος στρεφόταν εναντίων των Αμερικανών ή της κυβέρνησης για κακούς χειρισμούς που έχασε την βοήθεια. Ο κατάλληλος αγωγός του ψιθύρου είναι Ταξιτζήδες, κουρείς, μοδίστρες, γκαρσόνια, εισπράκτορες λεωφορείων, ταχυδρόμοι, πλασιέ, οπότε αρκεί οι προπαγανδιστές να είχαν άμεση ή έμμεση επαφή με αυτούς οπότε η "δουλειά" λειτουργούσε από μόνη της. Ο Γκαίμπελς έκανε ειδικές μελέτες επάνω στον “ψίθυρο”, διέδιδε μια φήμη στο Βερολίνο και μετά διαπίστωνε το πόσο χρόνο έκανε να φτάσει ως τις άκρες της Γερμανίας και πόσο να ξαναγυρίσει πίσω στην Πρωτεύουσα. Επίσης εξέταζε τι είδους μεταβολές συνέβαιναν από την αρχική φήμη.
Αντιψίθυρος: Κομμουνιστές και Ναζιστές μελέτησαν τρόπους για την αντιμετώπιση του ψιθύρου. Ο μηχανισμός ήταν να αφήνουν έναν ψίθυρο εντυπωσιακό να διαδοθεί (και να διογκωθεί) και μετά να τον διαψεύσουν με τρόπο που θα προκαλέσει σόκ! δηλαδή ο Γκαίμπλες για να πλήξει φήμες που οργίαζαν στην Γερμανία περί συνωμοσιών μέσα στο Ναζιστικό κόμμα, διέδωσε σκοπίμως ότι εξεκαθαρίσθη ως συνωμότης ο Χίμλερ, μετά οργάνωσε μια τελετή και τον τοποθέτησε στην πιο τιμητική θέση δίπλα στον Χίτλερ.

3. Μαύρη Προπαγάνδα: Είναι εκείνη που εμφανίζεται με ψεύτικη πατρότητα, αποδίδεται σε πηγή διαφορετική από την πραγματική, με ψεύτικη και πλαστή υπογραφή, με σκοπό την παραπλάνηση. Χαρακτηριστική περίπτωση του τότε υπουργού ασφαλείας Μανιαδάκη που χρησιμοποίησε διάφορους πρώην κομμουνιστές που ήξεραν καλά την νοοτροπία και την ορολογία του κομμουνισμού, εξέδωσε δήθεν παράνομα Ριζοσπάστη, παράλληλα με τον Ριζοσπάστη τον πραγματικό του ΚΚΕ. Ο Ψεύτικος Ριζοσπάστης κυκλοφορούσε πιο τακτικά και εκ των πραγμάτων πιο “άνετα” και έτσι έθεσε κάτω από την δική του καθοδήγηση τους οπαδούς του ΚΚΕ, οπότε με αυτόν τον τρόπο το ΚΚΕ έπαιρνε γραμμή από τον ψεύτικο Ριζοσπάστη. Ο Ψεύτικος Ριζοσπάστης κατήγγειλε όλους τους κομματικούς ηγέτες του ΚΚΕ ως “πράχτορες της ασφαλείας” με αποτέλεσμα να απομονωθούν από τους ομοιδεάτες τους, να συλληφθούν και να εξουδετερωθούν. Ο ίδιος ο Ζαχαριάδης Γ.Γ του ΚΚΕ για μια περίοδο έπαιρνε γραμμή από τον ψεύτικο Ριζοσπάστη. Εκεί οφείλεται η αρχική του στάσις υπέρ του “Όχι” της 2ης Οκτωβρίου του 1940 με επιστολή του, παρότι η Σοβιετική Ένωση είχε κάνει συμμαχία με τον Χίτλερ.



β) αν το κριτήριο είναι το κοινό της Προπαγάνδας τότε:

1. Η Σταθεροποιητική Προπαγάνδα: απευθύνεται στους οπαδούς της προπαγανδιζόμενης ιδέας, αποβλέπει στην συνεχή στερέωση των πεποιθήσεων των και την διατήρηση του ενθουσιασμού, διότι η κοινή γνώμη είναι ρευστή και αν δεν ανανεωθεί θα χαθεί.

2. Η Μεταπειστική Προπαγάνδα: απευθύνεται στους αμφιταλαντευόμενους μη κομμουνιστές, με σκοπό την ενθυλάκωση τους στον κομμουνισμό.

3. Η Διασπαστική ή Διαλυτική Προπαγάνδα: Απευθύνεται στους φανατικούς αντιπάλους οι οποίοι δεν πρόκειται να μεταπισθούν, αποβλέπει στην διάσπαση τους, την καλλιέργεια διενέξεων και αιρέσεων μέσα στο δικό τους στρατόπεδο. Προσπαθεί να διαβάλλει τη ηγεσία, να καλλιεργήσει κλονισμό της εμπιστοσύνης των οπαδών προς την ηγεσία όσον αφορά προς την έκβαση των αγώνων τους.

4. Ειδική Προπαγάνδα: εφαρμόζεται σε εντελώς ειδικές καταστάσεις όπως λ.χ. προς τους ουδέτερους.



γ) αν το κριτήριο είναι ο στόχος τότε:

1. Στρατηγική Προπαγάνδα: Είναι ο μόνιμος πυρήνας κάθε Προπαγάνδας, αντιστοιχεί στην αμετακίνητη τελική επιδίωξη του κινήματος η οποία δεν μεταβάλλεται. Είναι σταθερή και μακρόπνοη

2. Τακτικής Προπαγάνδας: Είναι ελισσόμενη, διαδίδει όχι αιώνιες ιδέες αλλά ευκαιριακά συνθήματα, υπηρετεί όχι μακρινό τελικό σκοπό, τον οποίο κρύβει ή ακόμα και αρνείται.



δ) αν το κριτήριο είναι το περιεχόμενο τότε:

1. απλή Προπαγάνδα: διαδίδει ιδέες, ενισχύει και ανανεώνει την πίστη των οπαδών και προσελκύει νέους οπαδούς.

2. Αντιπροπαγάνδα: Αποσκοπεί στην καταπολέμηση της προπαγάνδας του αντιπάλου, ο οποίος επίσης πραγματοποιεί διάδοση των ιδεών του. Προσπαθεί να προφυλάξει τους οπαδούς της από τις ιδέες του εχθρού για να τους κρατήσει. Αντιμετωπίζει την μεταπειστική προπαγάνδα του εχθρού.



Η μέθοδος των “Σταθμών”: Σύμφωνα με αυτήν δίνονται στην κοινή γνώμη ορισμένα “γεγονότα - σταθμοί” π.χ συνέδρια κόμματος, έναρξις οικονομικού προγράμματος κτλ. Με την έντονη προβολή αυτών των σταθμών επιτυγχάνεται η στροφή ολόκληρης της κοινής γνώμης προς το σημείο που σκόπιμα έχει επιλεγεί, έτσι πραγματοποιείται ο έλεγχος χωρίς να φαίνεται. Προσφέροντας στην κοινή γνώμη “σταθμούς” επίσης γνωρίζει προς ποιο σημείο είναι στραμμένα όλα τα βλέμματα.

ΚΛΑΔΟΙ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑΣ:

1. Εμπορική ή οικονομική προπαγάνδα (Διαφήμιση προϊόντων)
μέσω αυτής είτε μας θυμίζουν μια ανάγκη μας, είτε την δημιουργούν!

2. Θρησκευτική προπαγάνδα
εκμεταλλεύονται την έμφυτη τάση του ανθρώπου προς το θείον, και την άγνοια αυτού. Μας διδάσκει το καλό και το κακό, το δίκαιο και το άδικο προσεγγίζοντας τες εντελώς επιφανειακά άρα και λανθασμένα.

3. Πολιτική προπαγάνδα: επιβολή πολιτικο-ιδεολογικών πεποιθήσεων


Σχέση Εμπορικής και Πολιτικής Προπαγάνδας: αλληλοεπηρεάζονται, η εμπορική υπόσχεται οφέλη μέσω προϊόντων, της πολιτικής το προϊόν είναι το πρόγραμμα με το οποίο ο κόσμος θα ωφεληθεί, Η εμπορική έχει την μάρκα η πολιτική το σύμβολο (σβάστικα, σφυροδρέπανο), η εμπορική έχει το σλόγκαν “πίνετε μπίρα τάδε” η πολιτική έχει το σύνθημα “Τσοβόλα δώστα όλα”. Η Πολιτική ουσιαστικά είναι μέρος της Εμπορικής, εφόσον διαφημίζει πρόσωπα, αλλά η πολιτική έχει ευρύτερο φάσμα στόχων, αφού επιδιώκει εκτός από την εμπορική προβολή προσώπων, την επιβολή πολιτικο-ιδεολογικών πεποιθήσεων.

Σχέση Θρησκευτικής και πολιτικής Προπαγάνδας: Η πολιτική προπαγάνδα είναι πολλές φορές ίδια με την θρησκευτική, εφόσον δανείζεται μεθόδους και συστατικά στοιχεία από αυτήν όπως η “θεοποίησις” των ηγετών, η “αγιοποίησις” των “μαρτύρων-ηρώων”, η “ιεροποίησις” των συμβόλων του κινήματος.

ΜΕΣΑ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑΣ:

Ραδιόφωνο
Εφημερίδα
Κινηματογράφος
Τηλεόραση

Επειδή ο σύγχρονος άνθρωπος έχει όχι τυχαία περιορισμένο χρόνο, δεν δύναται να ερευνήσει άρα και να σχηματίσει προσωπική πεποίθηση. Παράλληλα όμως στόχος της προπαγάνδας είναι να του δημιουργήσει (με βάσει την κολακεία) την ψευδαίσθηση ότι έχει προσωπική πεποίθηση (συμφέρει και τον εγωισμό του) με το να την πάρει έτοιμη από την εφημερίδα ή την τηλεόραση, αφού άλλωστε του δίνεται η εντύπωση ότι τα μέσα αυτά εκφράζουν την κοινή γνώμη. Τα μέσα αυτά και κυρίως η Εφημερίδα και η Τηλεόραση έχουν το κατάλληλο κύρος (Λευκή Προπαγάνδα) και το μέγα πλεονέκτημα ότι μπορεί να επαναλαμβάνει συστηματικά τα επιχειρήματα καθημερινά σε μικρές δόσεις, να επανέρχεται συνεχώς στις ίδιες ιδέες και γεγονότα ώστε στο τέλος να επιβάλει η να υποβάλει τις απόψεις στον αναγνώστη - ακροατή σαν αυταπόδεικτα, αναμφισβήτητα γεγονότα και “κοινές αλήθειες”. Έπειτα η επιχειρηματολογία της μάζας θα στηρίζεται στο “το λέει όλος ο κόσμος”

Η ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΥ:

Εξομοίωσις: Η εμπιστοσύνη του κοινού κατακτάται με διάφορα τεχνάσματα, το πρώτο είναι η εξομοίωσις του προπαγανδιστή με τον λαό, ο οποίος πάντα φροντίζει να έχει την κατάλληλη ένδυση, στάση, γλώσσα που να δίνει οικεία εικόνα προς το κοινό του. Π.χ. ο Μάο φορά στολή απλού στρατιώτη. Αν απευθύνεται σε εργάτες θα πει “Συνάδελφοι, εγώ που σας μιλώ είμαι ένας εργάτης σαν και εσάς”. Το Κομμουνιστικό Κόμμα καλλιεργεί την εικόνα ότι δήθεν η ηγεσία του προέρχεται από την εργατιά, ενώ στην πραγματικότητα οι περιπτώσεις που εργάτες φτάνουν στην ηγεσία των κομμάτων αποτελούν μύθο.

Κολακεία: Άριστη μέθοδος! Ο Προπαγανδιστής πρέπει να κολακέψει το κοινό και να υπογραμμίσει έντεχνα ότι αυτός απλώς εκφράζει τις απόψεις του πλήθους, ότι το τάδε θέμα εξαρτάται από το κοινό, και ότι αυτός θα υποταχθεί πρώτος στην κοινή βούληση. Έτσι ο Προπαγανδιστής Αγκιτάτορας αφού πρώτα εντέχνως υποβάλει την ιδέα ότι είναι απόλυτος ανάγκη να γίνει απεργία, λέει στην συγκέντρωση “ αυτή είναι η κατάστασις, και τώρα εσείς θα αποφασίσετε τι θα κάνουμε, τι λέτε; θα μείνουμε με σταυρωμένα χέρια;” παράλληλα οι διάσπαρτοι, μέσα στον όχλο παπαγάλοι του κόμματος, θα φωνάξουν “όχι όχι” ο Αγκιτάτορας θα ρωτήσει “τι θα κάνουμε” οι παπαγάλοι θα φωνάξουν “απεργία”. Έτσι θα παρασυρθούν όλοι και θα φωνάξουν όλοι μαζί “απεργία απεργία”.
Ο Αγκιτάτορας μετά θα προσποιηθεί ότι έχει κάποιες αντιρρήσεις και επιφυλάξεις, τις οποίες θα τις προβάλει με τέτοιο τρόπο που θα ωθήσει την μάζα να ενισχύσει την “απόφαση της”, οπότε τελικά ο Αγκιτάτορας δήθεν υποτάσσεται στην βούληση του όχλου που αισθάνεται κυρίαρχος, ενώ στην πραγματικότητα η απόφαση έχει παρθεί πολύ νωρίτερα στα γραφεία του κόμματος. Οι ιθύνοντες αποτελούν κλειστές οργανώσεις μιας προνομιούχας κάστας, επαναλαμβάνουν συνεχώς ότι διδάσκονται από τον λαό, και ότι αυτός είναι ο κυρίαρχος και όταν αποφασίσει ο λαός τίποτε δεν μπορεί να του αντισταθεί, και μετά ζήσανε αυτοί καλά και μεις καλύτερα...
Ο Προπαγανδιστής ενώ πρέπει να θεωρηθεί συνάδελφος, δεν πρέπει να κατέβει εντελώς στο επίπεδο της μάζας, γιατί τότε δεν θα μπορεί να καθοδηγήσει, πρέπει να τον θεωρήσουν τον “πρώτο μεταξύ ίσων”, τον “καλύτερο των ομοίων”, ότι αυτός είναι ο καλύτερος εκφραστής της κοινής βουλήσεως...

ποτέ εναντίον του ρεύματος: μεγάλη προσοχή δίνουν οι προπαγανδιστές στο να μην αιφνιδιάσουν την κοινή γνώμη, διότι η κοινή γνώμη φοβάται το καινούριο, ανησυχεί για το άγνωστο, οπότε οι προπαγανδιστές προπαρασκευάζουν πριν από κάθε ενέργεια τον κόσμο. Ο Γκαίμπελς πριν γίνουν νέες περικοπές στα δελτία τροφίμων, φρόντιζε να κυκλοφορήσουν φήμες ώστε να προετοιμάζεται ψυχολογικώς το κοινό, διέδιδε μείωση 50% μετά έκανε 15% οπότε αντί να έρθει απογοήτευσις ερχόταν ανακούφιση...
Επίσης μεγάλη προσοχή δίνει ο προπαγανδιστής στο να μην προσβάλει τις αρχές της ισχύουσας - τρέχουσας ηθικής. Η αλλαγή τους επιπέδου της ηθικής ενός λαού απαιτεί πολύ χρόνο, επιτυγχάνεται με πολύ υπομονή, βήμα βήμα και τμηματικά σε κάθε γενιά.

“αποστολές θυσίας”: Όταν το Κόμμα - Κυβέρνηση θέλει να προβεί σε κάποιες ενέργειες και δεν γνωρίζει εκ των προτέρων το πως θα αντιδράσει το κοινό, δεδομένου ότι δεν πρέπει σε καμία περίπτωση ο λαός να χάσει την εμπιστοσύνη του προς το Κόμμα, αναθέτει σε κάποιο στέλεχος να εμφανιστεί μπροστά. Κοινοποιούν ότι οι ενέργειες αυτές δήθεν είναι δική του πρωτοβουλία (τον χρησιμοποιεί δηλαδή ως κυματοθραύστη), με σκοπό αν όλα πάνε καλά το στέλεχος κερδίζει δημοτικότητα, αν οι ενέργειες προκαλέσουν έντονη αντίδραση της κοινής γνώμης, τότε το Κόμμα “καταδικάζει” τις ενέργειες αυτές, και τιμωρεί υποτίθεται τον υπεύθυνο, αλλά στην πραγματικότητα τον βάζει σε θέση “ψυγείο” για λίγο καιρό μέχρι να ξεχάσει ο όχλος. Πάντα στα δημοκρατικά καθεστώτα οι ενέργειες που θα προκαλέσουν έντονη αντίδραση συμβαίνουν στην αρχή ή μέση της τετραετίας και ποτέ στο τέλος!

Αγόρευσις: Η προπαγάνδα στηρίζεται στο συναίσθημα, άρα η εικόνα πείθει και να παρασέρνει τον όχλο, έτσι για μια αγόρευσις του “Αρχηγού” θα λάβει χώρα σε κολοσσιαίες πλατείες, στις οποίες το άτομο χάνεται και μεταβάλλεται σε μάζα, πλατείες στις οποίες ορθώνονται μεγάλα και εντυπωσιακά μνημεία και μαυσωλεία, με γιγαντιαίες σημαίες, με προβολείς να εναλλάσσουν τον φωτισμό, χιλιάδες περιστέρια εξαπολύονται στον ουρανό και πάντα με την κατάλληλη μουσική υπόκρουση. Εκείνο που έχει σημασία δεν είναι το τι θα πει ο “αρχηγός” αλλά το γεγονός ότι η μάζα εντυπωσιάζεται από την σκηνοθεσία και υποβάλλεται.
Η αγόρευσις γίνεται ένας συνδυασμός προφορικού λόγου και θεάματος και ακροάματος (ορχήστρες παιανίζουν, μεγάφωνα μεταδίδουν εμβατήρια και χειροκροτήματα). Ο ρήτορας πρέπει να εκφράσει την “κοινό παρανομαστή”, αντί για ιδέες να προτιμά τις παραστατικές εικόνες, να μιλά κοφτά, να χρησιμοποιεί λέξεις κατανοητές και δυναμικές, να αποπνέει αυτοπεποίθηση, να είναι σύντομος, να αρχίζει εντυπωσιακά και αν κλείνει με μια θριαμβευτική κορώνα. Πρέπει να χρωματίζει την φωνή του εκεί που πρέπει και όσο πρέπει, να την διαφοροποιεί και να τις προσδίδει έξαρση και μεταδοτικό πάθος, να αλλάζει τον ρυθμό της ομιλίας του ώστε να είναι πότε γρήγορος και πότε αργός αναλόγως με την επιδιωκόμενη εντύπωση. Να κάνει τις χειρονομίες που περιμένει ο λαός ή άλλες που θα ξαφνιάσουν ευμενώς, να κάνει παύσεις ανάμεσα στις φράσεις του με την γεμάτη σημασία υπονοούμενα για να τις υπογραμμίσει. Ο Χίτλερ όταν μιλούσε είχε μπροστά του μια κονσόλα και ανάλογα το ύφος που μιλούσε και το περιεχόμενο πατούσε πλήκτρα και άλλαζε τον φωτισμό.

Εκλογές: Στα ολοκληρωτικά καθεστώτα δεν έχουν κανένα νόημα, κι όμως διεξάγονται, γιατί έχουν θέαμα και ευκαιρία για ζυμώσεις, παίρνουν και χαρακτήρα ομαδικής ψυχαγωγίας. Αναλόγως ισχύει και για τα “Δημοκρατικά” καθεστώτα.

Ο ΠΡΟΦΟΡΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ

Μια συζήτηση μπορεί να είναι είτε τυχαία είτε προκαθορισμένη, δημοσία ή ιδιωτική. Αν είναι προκαθορισμένη, ο προπαγανδιστής συλλέγει πληροφορίες ώστε να προετοιμαστεί ανάλογα, αν πάλι είναι τυχαία, τότε ο προπαγανδιστής θα προσπαθήσει εκείνη την ώρα να σχηματίσει μια αντίληψη γι αυτόν, μετράει παραμέτρους όπως ηλικία, ντύσιμο, συμπεριφορά, τον τόπο συναντήσεως, τον τρόπο που μιλάει.
Ο προπαγανδιστής δεν βιάζεται να μπει στο θέμα, ξεκινά μια γενική συζήτηση για να διαπιστώσει τι είδους άνθρωπος είναι ο συνομιλητής, ποιες οι ιδέες του, ποια η μόρφωση του, ποια τα ενδιαφέροντα του και ποια η πολιτική του τοποθέτησις! Αφού λάβει γνώση του αντιπάλου μπαίνει σιγά σιγά στο θέμα.
Ο Προπαγανδιστής πρέπει να πείσει το κοινό ότι κατέχει το θέμα χωρίς να είναι φανατισμένος, γιατί αν δώσει χρώμα φανατισμού, μετά κανείς δεν μεταπείθεται.
Υπάρχει ειδικός λόγος να μην εξάψει το πείσμα του αντιπάλου, διότι σε κάποια πράγματα θα προσποιηθεί ότι συμφωνεί ως προς την ορθότητα με σκοπό να αναγκάσει και τον αντίπαλο με την σειρά του να συμφωνήσει αντιστοίχως σε κάποια δικά του. Το ζήτημα είναι ο προπαγανδιστής να συμφωνήσει με δέκα πράγματα του αντιπάλου δευτερευούσης όμως σημασίας, και να τον παρασύρει να συμφωνήσει και αυτός έστω και σε ένα αλλά θεμελιώδες!
Μεγάλο λάθος είναι να θίξει κανείς τον συνομιλητή του, αντιθέτως πρέπει να τον κολακέψει και να προσποιηθεί ότι θαυμάζει τις απόψεις του. Θα ήταν λάθος να πιστέψει κανείς ότι με μια συζήτηση είναι δυνατόν να μετατρέψει ολοκληρωτικά τον άνθρωπο, αν πιέσει υπερβολικά χαλάει η υπόθεση διότι η πίεση “χτυπά” τον εγωισμό του άλλου και καταστρέφει ότι έχει χτιστεί μέσω της κολακείας.

ΑΝΤΙΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ

Χτύπημα στον εχθρό: Οι βουλευτές των Κ.Κ. καταθέτουν νομοσχέδια για μεγάλες αυξήσεις των μισθών και των ημερομίσθιων ιδίως όταν γνωρίζουν ότι η οικονομική κατάστασις δεν το επιτρέπει, έτσι εφόσον είναι δεδομένο ότι όχι μόνο δεν θα υπάρξει αύξηση αλλά πιθανώς και μείωση, πλήττουν τον εχθρό. Αν το ΚΚ ήταν κυβέρνηση όχι μόνο δεν θα έδινε αυξήσεις αλλά θα έκανε και μειώσεις των αποδοχών όπως έκανε σε όλες τις χώρες που πήρε την εξουσία.

Οι Προπαγανδιστές συνηθίζουν να μεταφέρουν τα δικά τους ελαττώματα στον εχθρό. Ενώ δηλαδή επιτίθονται διαμαρτύρονται για και ενίστανται για την υποτιθέμενη επιθετικότητα των θυμάτων τους. Ενώ δηλαδή κάνουν επιθετικό (ιμπεριαλιστικό) πόλεμο κατηγορούν τους αντιπάλους τους ως ιμπεριαλιστές, ενώ οι ίδιοι είναι οι χειρότεροι ρατσιστές κατηγορούν τους εχθρούς (που απλά αντιδρούν στον ρατσισμό τους) ως ρατσιστές! Όταν ετοιμάζονται για πόλεμο και το αντιληφθούν οι αντίπαλοι τους και οργανώνουν την άμυνα τους, τους κατηγορούν ότι οι ενέργειες τους αυτές είναι απειλή για την ειρήνη.

Μόλυνσις του εχθρού: Μια κλασσική τεχνική είναι η μόλυνσις του εχθρού με ένα ψέμα το οποίο μετά θα αποσυρθεί ως λάθος, αλλά η διάψευσις δεν εξαλείφει ποτέ την πρώτη εντύπωση. Π.χ. η “αυγή” κάποτε κατηγόρησε μια εφημερίδα ότι πήρε 200.000$ από τους Αμερικανούς, φυσικά ήξερε ότι είναι ψέματα, και μόλις η άλλη εφημερίδα υπέβαλε μήνυση, η “αυγή” έσπευσε να ζητήσει συγνώμη για το “λάθος” της. Ο πολύς κόσμος όμως διάβασε την καταγγελία αλλά δεν διάβασε την διάψευση.
Ο Χίτλερ είχε πει “και το πιο χονδροκομμένο ψέμα αφήνει πάντα ίχνη ακόμα και αν εκμηδενιστεί”
Η μόλυνσις του εχθρού χρησιμοποιείται από τους προπαγανδιστές όταν δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τις ιδέες και τα επιχειρήματα των άλλων, έτσι αντί να χτυπούν τις ιδέες και τα επιχειρήματα, χτυπούν τους φορείς, δηλαδή χτυπούν αυτόν που τα λέει και όχι αυτά που λέει, έτσι εκθέτοντας τον καταστρέφουν αυτόματα και τα επιχειρήματα τα οποία δεν είναι σε θέση να τα αντιμετωπίσουν, διότι αν ήταν σε θέση θα αντιμετώπιζαν αυτά και όχι τον φορέα.

ΤΕΧΝΙΚΕΣ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑΣ

Το πλεονέκτημα της επιθετικότητος:

όποιος επιτίθεται έχει την πρωτοβουλία και μπορεί να καθορίζει ο ίδιος τα θέματα στα οποία θα δοθούν “μάχες” για την κατάκτηση της κοινής γνώμης. Αποφεύγει εκείνα στα οποία υστερεί, και επιλέγει εκείνα που υστερεί ο αντίπαλος.

Όποιος έχει την πρωτοβουλία αποσπά αυτομάτως το μεγαλύτερο μέρος από την προσοχή της κοινής γνώμης, αφού είναι αυτός που τροφοδοτεί το “νέο”, και η κοινή γνώμη ταυτίζεται με αυτόν.

Ο επιτιθέμενος παρουσιάζεται ως ισχυρότερος, ενώ ο αμυνόμενος στην κοινή γνώμη παρουσιάζεται ως απολογούμενος, άρα θεωρείται σαν ένοχος. Οι μάζες συνήθως πάνε με τον ισχυρότερο.

Με την επίθεση πολλές φορές αυτός που την εξαπολύει, αν είναι σε μειοψηφία (π.χ. οι κομμουνιστές), καταφέρνει να αναπληρώσει την έλλειψη όγκου μέσω της δυναμικότητας. Οι πόλοι που έλκουν τις μάζες είναι ο όγκος (πληθώρα) και η ισχύς (ο αυριανός νικητής). Η επιθετικότητα (υποκατάστατο της δυνάμεως), δημιουργεί εντύπωση ισχύος, οπότε και προσελκύει τις μάζες.
Η επιθετικότητα όμως δεν πρέπει να ξεπερνά τα όρια, διότι αν τα ξεπεράσει, θα δημιουργήσει το αίσθημα του φόβου στις μάζες, ο οποίος φόβος επιδρά κατασταλτικά στις μάζες μηδενίζοντας τες.

Αντιπερισπασμός: όταν ο εχθρός στριμώχνει πλήττοντας τα ασθενή σημεία, ο προπαγανδιστής για να αποφύγει την αμυνόμενη στάση άρα απολογούμενη, άρα ένοχη, ξεκινά νέα επίθεση σε άλλο θέμα αφενός για να απομακρύνει την σκέψη του όχλου από το αδύνατο του σημείο, και συνάμα να την στρέψει την προσοχή του όχλου προς το αδύνατο σημείο του αντιπάλου.

Πόλεμος των νεύρων: εντάσσεται στην επίθεση. Το νευροψυχικό μας σύστημα έχει δυο πόλους, ένα θετικό και έναν αρνητικό. Στον πρώτο ανήκουν τα θετικά συναισθήματα (χαρά, αισιοδοξία, αυτοπεποίθηση) και στο δεύτερο τα αρνητικά (λύπη, απελπισία, απογοήτευσις). Μεταξύ τους υπάρχει ένα είδος νοητού άξονος που τα συνδέει, ο οποίος υπό κανονικές συνθήκες βρίσκεται σε ισορροπία ανάμεσα στους δυο πόλους. Αυτή η ισορροπία μπορεί να ανατραπεί με μια αιφνίδια και υπέρμετρη φόρτωση του ενός πόλου, ή ακόμα χειρότερα αν υπάρξει γρήγορη ανταλλασσόμενη υπερφόρτωση πότε του ενός πόλου πότε του άλλου. Τότε ο ιδεατός άξονας σπάει, οι πόλοι αποσυνδέονται και τα συναισθήματα δρουν ανακατεμένα με αποτέλεσμα να καταρρεύσει το νευροψυχικό σύστημα, οπότε να περιέλθει σε αδυναμία αντιστάσεως, οπότε να συντριβεί με το παραμικρό χτύπημα.

τεχνική Πολέμου των νεύρων: στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό στον εκφοβισμό. Με συνεχείς απειλές, επιδιώκεται η διατήρησις του υποψηφίου θύματος σε κατάσταση μόνιμης ανησυχίας και αδιάπτωτου εκνευρισμού. Η κατάστασις αυτή υπονομεύει την ψυχική αντοχή, ανατρέπει την νευρική ισορροπία, η οποία φέρνει αδυναμία αντιστάσεως, και αυτή την πλήρη κατάρρευση. Οι προπαγανδιστές τότε μπορούν εύκολα να περάσουν στον όχλο (μέσω της ηττοπάθειας) τον δούρειο ίππο της υποχωρητικότητας (βλέπε Μπαμπούλας Τουρκία)
Ακόμα περισσότερο ο πόλεμος των νεύρων στηρίζεται στην τεχνική της συνεχούς εναλλαγής απειλής και χαμόγελου. Σε αυτήν την περίπτωση ο αντίπαλος οδηγείται τεχνητά σε συνεχείς μεταπτώσεις από το ένα άκρο στο άλλο, από την ανησυχία στην ανακούφιση, τον συναγερμό στην χαλάρωση κτλ. Όταν η εναλλαγή αυτή παραταθεί πολύ, έχει σαν αποτέλεσμα σιγά σιγά να έρθει η ύπνωσις, οι αντιδράσεις ατονούν και η συνείδησις “μουδιάζει” όπως το σκυλί του Παυλώφ στο κρέας, οπότε όταν έρθει το τελικό χτύπημα δεν υπάρχει αντίδρασις.
Σοβαρό πλεονέκτημα στην τακτική αυτή των εναλλασσόμενων συναισθημάτων είναι ότι το θύμα δεν μπορεί να αντιληφθεί ποιες είναι οι πραγματικές προθέσεις του επιτιθέμενου, παραμένουν σκοπίμως ασαφής, οπότε το θύμα αδυνατεί να χαράξει γραμμή δράσεως.
Της επανάληψης: Οι προπαγανδιστές επαναλαμβάνουν συνεχώς την “ερμηνεία” ενός γεγονότος, οπότε ο απλός άνθρωπος είναι ευκολότερο να προτιμήσει την μια ερμηνεία που άκουσε 20 φορές, παρά να διαλέξει μόνος του μια από τις πολλές ερμηνείες που τις άκουσε μια φορά.

Της μισής αλήθειας: Το ψέμα δεν αποδίδει, διότι αποκαλύπτεται σε βάθος λίγου ή πολύ χρόνου και τότε καταστρέφεται ολοκληρωτικά ολόκληρο το οικοδόμημα της προπαγάνδας! Παρουσιάζοντας την πραγματικότητα ως ένα σημείο μπορεί να περάσει την εικόνα που θέλει χωρίς να πει κάτι συγκεκριμένο οπότε να μην μπορεί κανείς να κατηγορήσει τον προπαγανδιστή π.χ. σε ένα επικείμενο δικαστήριο... Έχει διαπιστωθεί ότι όσο πιο χονδρό είναι το εξαπολυόμενο ψεύδος, τόσο πιο πιστευτό γίνεται διότι η μάζα σκέπτεται ότι δεν θα ήταν δυνατόν να που κάτι τόσο ακραίο πράγμα αν δεν ήταν αλήθεια.


παραδείγματα στην πράξη:

Όταν κατατέθηκε ο προϋπολογισμός το 1958, ένα Γιουγκοσλαβικό πρακτορείο ειδήσεων ανέφερε ότι ο προϋπολογισμός είναι ισοσκελισμένος, ότι προβλέπει μεγάλες επενδύσεις για παραγωγικά έργα, και γενικότερα υπάρχουν θετικά στοιχεία για την ανάπτυξη. Στα αρνητικά ανέφερε το παθητικό εμπορικό ισοζύγιο. Ο κομμουνιστικός ραδιοσταθμός ανέφερε ότι το Γιουγκοσλαβικό πρακτορείο μετέδωσε ότι ο νέος Ελληνικός προϋπολογισμός προβλέπει παθητικό τάδε εκατομμυρίων δολαρίων στο εμπορικό ισοζύγιο... Δεν έχει πει ψέματα, δείχνει αμεροληψία αναφέροντας ότι το είπε πρακτορείο ουδέτερης γειτονικής χώρας, περνάει την εικόνα που θέλει. Ενώ δεν έχει πει ψέματα λέει ψέματα!
“της έννοιας”: Οι πολιτικοί χρησιμοποιούν στους δημόσιους λόγους τους λέξεις οι οποίες οι έννοιες τους μπορούν να ερμηνευτούν ποικιλοτρόπως, π.χ. το γνωστό “Λεφτά υπάρχουν!” κι όμως δεν είπε ψέματα, όντως υπάρχουν, αλλά δεν διευκρίνισε για ποιους υπάρχουν, η Μάζα νόμιζε ότι απευθυνόταν σε αυτούς, ενώ ο προπαγανδιστής απευθυνόταν στις τράπεζες. Απόδειξη το μνημόνιο και η δανειακή σύμβαση η οποία προβλέπει ότι τα 110 ΔΙΣ, βάσει υπογραφής θα πάνε όλα για πληρωμή προηγούμενων χρεολυσίων, δηλαδή από την μια ξένη τράπεζα κατ ευθείαν στην άλλη ξένη τράπεζα χωρίς καν να περάσουν από Ελλάδα, αλλά ταυτόχρονα ο Έλλην πολίτης επιβαρύνθηκε τους τόκους των 110 ΔΙΣ που μόνο για το έτος 2011 είναι 16 ΔΙΣ... άρα λεφτά υπάρχουν... αλλά για τις Τράπεζες...
“της βαρύτητος”: ο προπαγανδιστής αναφέρει 9 γνωστές ή ευκόλως αποδείξιμες αλήθειες και 1 ψέμα, η μάζα αν επισημάνει το ψέμα, είτε θα αναλογιστεί ότι απλά διαφωνεί σε ένα από τα δέκα πράγμα φυσιολογικό ή θα το συγχωρέσει ως επίσης φυσιολογικό ανθρώπινο λάθος. Αυτό όμως το λάθος είναι ικανό να αντιστρέψει τα πάντα διότι δεν έχει σημασία το άθροισμα αλλά η βαρύτητα!

ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΗΜΗ

Η Προπαγάνδα μέχρι τον 19ο αιώνα στηριζόταν σε ατομικά ταλέντα, ήταν εντελώς εμπειρική τέχνη. Μετά τον 19ο αιώνα στην υπηρεσία της προπαγάνδας εισήλθαν οι επιστήμες που ασχολούνται με τον άνθρωπο, πχ ψυχολογία, ανθρωπολογία, κοινωνιολογία, πολιτική οικονομία, ανθρωπογεωγραφία, ιστορία, λαογραφία, εθνογραφία, βιολογία, όποια δηλαδή επιστήμη συλλέγει πληροφορίες και βγάζει συμπεράσματα σχετικά με τα αίτια και τους κανόνες που ρυθμίζουν την συμπεριφορά των ανθρώπων. Επιδίωξη της Προπαγάνδας είναι ορισμένες ιδέες να διεισδύσουν στον ψυχισμό του ανθρώπου, να ασκήσουν διεγερτική επίδραση στο νευρικό σύστημα και να τον ωθήσουν σε ορισμένες πράξεις. Σήμερα χωρίς τους προπαγανδιστές δεν υπάρχει σύγχρονο κράτος, δεν υπάρχει σύγχρονη πολιτική ηγεσία, δεν υπάρχει καν πολιτική.

Κάποτε ένας ανακριτής ανακάλυψε τον ένοχο μιας κλοπής με ένα παιχνίδι, έδινε στους υπόπτους μια λέξη και έπρεπε να απαντήσουν δίχως να σκεφτούν μια άλλη. Αφού έδωσε αρκετές λέξεις πέταξε την λέξη “κηροπήγιο” και ο ένοχος απάντησε “καθρέφτης”. Κατά την διάρρηξη είχε αναποδογυρίσει ένα κηροπήγιο που έσπασε κάποιο καθρέφτη.

Μια μέθοδος που χρησιμοποιείται σε αυτήν την φάση (ανάκριση) είναι η παρεμπόδισις ή επηρεασμός των ονείρων του θύματος. Όλοι οι άνθρωποι βλέπουν όνειρα, είναι μια αναγκαία ψυχική λειτουργία ανακούφισης του υποσυνειδήτου. Δεν υπάρχουν άνθρωποι που δεν βλέπουν όνειρα, απλά κάποιοι δεν τα θυμούνται. Ένας εκπαιδευμένος παρατηρητής μπορεί να καταλάβει πότε ο κοιμώμενος ονειρεύεται διότι παρουσιάζει κάποια συμπτώματα όπως η επιτάχυνσις του σφυγμού, κίνησις βλεφάρων κ.ο.κ, έτσι με το που δουν τα συμπτώματα τον ξυπνούν. Ο Δρ. Ουίλιαμ Ντημεντ διαπίστωσε ότι επιφέρει οξεία αγωνία, ερεθισμό, ανικανότητα συγκεντρώσεως και τέλος σοβαρότατες διαταραχές μέσα σε 5 ημέρες. Τα αποτελέσματα αυτά δεν οφείλονται σε αυπνία, γιατί οι μετέχοντες στο πείραμα αφυπνίστηκαν ισάριθμες φορές όχι κατά την διάρκεια του ονείρου χωρίς να παρουσιάσουν διαταραχές.


“Τεχνική του Σαλαμιού”: αυτή η τεχνική έχει πάρει την ονομασία της από το παράδειγμα του ότι κάποιος δεν γίνεται να φάει μονομιάς ένα ολόκληρο σαλάμι ενός κιλού, κομματάκι κομματάκι όμως με παρέα και μεζέδες δύναται να φάει και περισσότερο από ένα κιλό... Αυτή η τεχνική εφαρμόστηκε στο Κόσοβο, Το οποίο ήταν έδαφος το οποίο άνηκε στην Σερβία, οι Αμερικάνοι μετακίνησαν εκεί Αλβανικούς πληθυσμούς με την πρόφαση να μείνουν προσωρινά ως φιλοξενούμενοι, μετά εφαρμόστηκε το κόλπο μειονότητες οπότε και μειονοτικά δικαιώματα - ανθρώπινα δικαιώματα και τώρα το Κόσοβο έγινε ανεξάρτητο κράτος. Το ίδιο ακριβώς κόλπο εφαρμόζεται και στην Ελληνική Θράκη.

ΤΟ ΥΠΟΣΥΝΕΙΔΗΤΟ

Ο Ζίγκμουντ Φρόυντ “ανακάλυψε” ότι οι ψυχικές συγκρούσεις, οι κρυφές αντιδράσεις και επιθυμίες που καταστέλλονται, καταπνίγονται και απωθούνται, οι οποίες διαφεύγουν της αντιλήψεως και της βούλησης μας, δημιουργούν νευρωτικά πλέγματα. Πηγή αυτών των πλεγμάτων είναι ο φόβος, τα άγχη, οι καταπιεσμένες επιθυμίες, οι αγωνίες, επιδράσεις δηλαδή των συναισθημάτων.
Όλα αυτά πάνε και μένουν στο υποσυνείδητο και από εκεί επηρεάζουν την συμπεριφορά του ανθρώπου χωρίς εκείνος να το γνωρίζει, και κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις μπορούν να δημιουργήσουν μια νοσηρή στάση απέναντι στα φαινόμενα της ζωής.
Πρόσθεσε ότι ίαση μπορεί να επέλθει μόνο όταν αναδυθούν αυτά τα απωθημένα στοιχεία, κάτι ανάλογο δηλαδή με την εξομολόγηση που κάνει η εκκλησία.
Φυσικά όλα αυτά δεν τα ανακάλυψε ούτε ο Φρόυντ ούτε η εκκλησία, αλλά πρόκειται για κλασσική κλοπή (εφόσον δεν αναφέρουν πηγή) από τα αρχαία Ελληνικά Μυστήρια και την διδασκαλία του Σωκράτους.
Ο Φρόυντ και η εκκλησία υποστήριζε ότι, όταν όλα αυτά απλά αναδυθούν από το υποσυνείδητο στο συνειδητό, επέρχεται η “κάθαρσις” και η ανάκτηση της ομαλής στάσις προς την ζωή, αλλά εδώ έχουμε σοβαρό σφάλμα! δεν διάβασαν σωστά και δεν κατανόησαν τα λεγόμενα του Σωκράτους!
Ολόκληρη η διδασκαλία του Σωκράτους είναι αφιερωμένη στην ανάδυση των ασύμμετρων εκδηλωτικών εξισώσεων που δημιουργούνται από τα έντονα και αντικρουόμενα πάθη τα οποία βρίσκονται στο άδυτον του ανθρώπου. Οι ασύμμετρες εκδηλωτικές εξισώσεις δημιουργούνται από τα πάθη, τα πάθη από το έντονο “θέλω” και αυτό από το έντονο “εγώ”.
Για να επέλθει ίαση, πρέπει να αναδυθούν άρα να συνειδητοποιηθούν, και μέσω του μηχανισμού της φιλοσοφικής Λογικής (Λογικές ερωτήσεις και Λογικές απαντήσεις προς εύρεση αλήθειας) να επέλθει αρμονία, και όχι ως δια μαγείας όπως υποστηρίζει ο Φρόυντ και η εκκλησία!
Σαν γνώμονα της φιλοσοφικής Λογικής είναι το Δελφικό γνώθι σεαυτόν.

Αναφέρει δε και στην “Πολιτεία” και στον “Φαίδρο” ότι η αρμονία (μουσική) δεν υπάρχει για να γλεντάμε, αλλά μέσω των ήχων (δονήσεων) ο εγκέφαλος να εναρμονίζεται με τις δονήσεις του Σύμπαντος (δεν αναφερόμαστε φυσικά στην μουσική που ακούμε σήμερα η οποία κάνει ακριβώς το αντίθετο).
Το υποσυνείδητο λοιπόν είναι ένα σημείο του Αδύτου μας, βρίσκεται στο βάθος της ψυχής μας, μοιάζει με αποθήκη πληροφοριών, σωστών ή λανθασμένων. Η οποιαδήποτε εντύπωση η οποία προκαλείται από έντονα συναισθήματα χαράς λύπης, ελπίδας απελπισίας, πικρίες, ανεκπλήρωτα όνειρα καλά ή κακά, σκέψεις, ενοχές κτλ φυσική ή τεχνητή εντύπωση δεν χάνεται, πηγαίνει στο υποσυνείδητο και τοποθετείται. Το υποσυνείδητο είναι το κάτω στρώμα το κρυφό μας πρόσωπο, εκεί κυριαρχούν τα ένστικτα, τα πάθη, οι παρορμήσεις, εκεί όπου συσσωρεύεται και συμπιέζεται ένα σκοτεινό ψυχικό υλικό. Η Σωκρατική διδασκαλία παροτρύνει τον μαθητή να ρίξει φως στο Άδυτον, να αναδύσει τα “τέρατα” που κρύβονται εκεί, και μέσω της φιλοσοφικής Λογικής να τα εξουδετερώσει μεν και να τα αντικαταστήσει με τα σωστά δε, οπότε να έρθουμε σε αρμονία (με το Σύμπαν) άρα κατ επέκταση και με τον Δημιουργό.

Κάτω από ορισμένες συνθήκες, μέρος του υποσυνειδήτου βγαίνει στην επιφάνεια, έτσι όταν ο άνθρωπος είναι σε κατάσταση μέθης, υστερίας, παραληρήματος, υπνώσεως, ναρκώσεως, ύπνου ορισμένο υλικό αναδύεται.
Τα όνειρα δεν είναι τίποτε άλλο από εικόνες και συναισθήματα του υποσυνειδήτου. Όταν το συνειδητό κοιμάται αναδύεται το υποσυνείδητο, εδώ ισχύει η έκφραση “όταν λείπει η γάτα”...
Μετρήσεις επιστημόνων έδειξαν ότι ο μέσος άνθρωπος ζει 95% υποσυνείδητα και 5% συνειδητά, αυτό σημαίνει ότι αν κάποιος “φορτίσει” με εικόνες και συναισθήματα τον μέσο άνθρωπο, δεδομένου ότι δεν θα φιλοσοφήσει (αντικειμενική Λογική) για να αυξήσει την συνειδητότητα του, θα γίνει έρμαιο στα χέρια των προπαγανδιστών και θα μετατραπεί σε μάζα, άρα όργανο κάποιων που σίγουρα δεν θέλουν το καλό του.

Η ψυχοπολιτική διεπίστωσε ότι η πρωτοπορία μετάδοσης ειδήσεων προς την κοινή γνώμη είναι ζωτικής σημασίας διότι η πρώτη εντύπωσις είναι και η ισχυρότερη! Ένα γεγονός συνδέεται μέσα μας συνειρμικά με την πρώτη ερμηνεία που θα μας δοθεί, και όποτε ξαναθυμόμαστε το γεγονός, αυτόματα αυτή η πρώτη εντύπωσις θα ανελκύεται από το υποσυνείδητο μας, έστω και αν μετά την πρώτη διαβάσαμε άλλες πιο έγκυρες και πιο σωστές. Έτσι όποιος προλάβει και δώσει πρώτος την ερμηνεία ενός γεγονότος κατά πάσα πιθανότητα θα επηρεάσει και την κοινή γνώμη, έστω και αν αργότερα αποδειχθεί εσφαλμένη, διότι οι ερμηνείες που μπορεί να ακολουθήσουν όσο σωστές και αν είναι, δεν θα φτάσουν ποτέ στο κοινό που ήδη θα έχει πάψει να ενδιαφέρεται για το γεγονός, αλλά και αν φτάσουν δεν θα γίνουν πιστευτές, αλλά και αν γίνουν δεν θα σβήσουν ολότελα την εντύπωση της πρώτης. Όποιος λοιπόν προλάβει να δώσει στην κοινή γνώμη το γεγονός με εντυπωσιακό τρόπο και να το συνδέσει με την δική του ερμηνεία έχει σοβαρό πλεονέκτημα, διότι η κοινή γνώμη λόγω ελλείψεως λογικής είναι νωθρή, δεν θέλει πολλές ερμηνείες, διότι δεν της αρέσει να ερευνά, να κρίνει, να συγκρίνει και να κοπιάζει να βγάλει δικά της ατομικά συμπεράσματα, προτιμά τις έτοιμες ερμηνείες λογικοφανής στηριγμένες στα “θέλω” και τις ανάγκες (ψεύτικες ή μη) του.


Δρόμοι οδηγούν στην σχετική γνώση του υποσυνειδήτου:

1. τα όνειρα (όταν κάποιος βλέπει όνειρα σημαίνει ότι το υποσυνείδητο στέλνει πληροφορίες προς το συνειδητό, άρα αν ακολουθήσουμε τον αντίστροφο δρόμο θα διεισδύσουμε στο υποσυνείδητο.

2. οι αυτόματοι συνειρμοί: οι αυτόματες αντιδράσεις δείχνουν τι υπάρχει στο Υποσυνείδητο γιατί η απάντηση δίνεται χωρίς την μεσολάβηση του συνειδητού, δηλαδή του Λογικού.

3. Η ψυχοπαθολογία της καθημερινής ζωής: Δεν υπάρχει άνθρωπος που να είναι 100% υγιής είτε σε σωματικό είτε σε ψυχικό επίπεδο, στην διάρκεια της ζωής μας υφιστάμεθα φθορές, οπότε έχουμε εκδηλώσεις, μικρές ίσως, ψυχοπαθολογίας. Επειδή είναι μικρές δεν συνιστούν ασθένεια, χαρακτηρίζονται ως “μικρο-ψυχοπαθολογία” ή “παθολογία της καθημερινής ζωής”, λ.χ. ένα νευρικό τικ, ή μια δεισιδαιμονία. Όλα αυτά τα μικροπράγματα έχουν αίτια που βρίσκονται κρυμμένα στο υποσυνείδητο. Αυτά φυσικά τα έχει πει ο Εμπεδοκλής από το 450 π.Χ. Εξέταζε το ψυχολογικό ιστορικό των ασθενών, διότι πίστευε ότι δεν γίνεται να έχει κάποιος σωματικό πρόβλημα αν νωρίτερα δεν είχε αποκτήσει στην ψυχή.

Το ψυχόραμα: το 1958 έλαβε χώρα το πρώτο ψυχόραμα, στο Fort Lee του New Jersey. Μια φωτογραφία απεικονίζει μια εικόνα η οποία αναγκαστικά είναι στατική, γι αυτό πολλές φορές ζητούμε από τον φωτογράφο να τραβήξει 3-4 διαφορετικές πόζες για να δημιουργηθεί η εικόνα της κίνησης. Ο κινηματογράφος δεν είναι τίποτε άλλο από από πολλές φωτογραφίες τραβηγμένες διαδοχικά σε ελάχιστο χρονικό διάστημα μεταξύ τους. Έτσι όταν προβάλουμε τις φωτογραφίες με συγκεκριμένο χρονικό ρυθμό, η εικόνα μας δίνει την ψευδαίσθηση της πραγματικής κίνησης. Βλέπουμε δηλαδή έναν άνθρωπο να κινείται, ενώ στην πραγματικότητα ο άνθρωπος είναι στατικός απλά είναι σε διαφορετικές στάσεις. Στον κινηματογράφο έχει οριστεί να προβάλλονται 25 φωτογραφίες (καρέ) ανά δευτερόλεπτο. Το 25 έχει επιλεγεί όχι τυχαία, είναι η ισορροπία που το μάτι αντιλαμβάνεται την κίνηση smoothly δηλαδή να μην προλαβαίνει να τις ξεχωρίσει (να τις βλέπει ως “ένα”), και του κόστους, δεν θα ήταν οπτικά σωστό αν είχε π.χ. 20 καρέ ανά δευτερόλεπτο. Θα μπορούσε φυσικά να έχει 50 καρέ το δευτερόλεπτο, να ήταν δηλαδή ακόμα πιο smooth η κίνηση, αλλά αφενός το κόστος θα διπλασιαζόταν και αφετέρου το ανθρώπινο μάτι δεν θα είχε να κερδίζει κάτι περισσότερο από αυτό των 25 καρέ.
Οι Αμερικάνοι λοιπόν σκέφτηκαν να κάνουν ένα πείραμα, ανάμεσα στα καρέ (φωτογραφίες) ανά τακτά χρονικά διαστήματα να προβάλουν κάποιες, φωτογραφίες (καρέ) άσχετες με αυτές του συνόλου της ταινίας. Σκέφτηκαν ότι λόγω της ταχύτητας το συνειδητό δεν θα προλάβαινε να το επεξεργαστεί οπότε θα κατάφερναν να τις περάσουν κατ ευθείαν ως ιδέα στο υποσυνείδητο.
Έτσι λοιπόν στην ταινία PicNic με την Kim Novak, ανάμεσα στις σκηνές ανά τα τακτά χρονικά διαστήματα και σε κλάσματα δευτερολέπτου προβάλλονταν δυο διαφημίσεις “πεινάτε; τρώτε Ποπ Κόρν” και “διψάτε; πίνετε κόκα κόλα”. Ουδείς από τους θεατές δεν είδε κάποια διαφήμιση, ο ερεθισμός έφτανε στο οπτικό νεύρο, επειδή όμως ακολούθησε και άλλη πληροφορία (άλλες εικόνες) δεν πρόλαβε να το μυαλό να το επεξεργαστεί και στάλθηκε στην “αποθήκη” στο υποσυνείδητο. Η ταινία προβλήθηκε αρκετό καιρό ώστε να την δει η πλειοψηφία των κατοίκων και μετά έκαναν μια στατιστική έρευνα η οποία έδειξε άυξηση των πωλήσεων του ποπ κορν κατά 18% και της κόκα κόλα κατά 30%. Οι κάτοικοι λοιπόν έτρωγαν περισσότερο ποπ κορν και έπιναν περισσότερη κόκα κόλα χωρίς να ξέρουν το γιατί.

Κάτι ανάλογο ισχύει με τον ήχο, υπάρχουν συχνότητες που το αυτί ακούει μεν αλλά δεν προλαβαίνει να επεξεργαστεί δε.

το σοβιετικό ψυχόραμα: Οι Ρώσοι παρέλαβαν την εφεύρεση ένα χρόνο αργότερα, το 1959. Σε έναν κινηματογράφο της Μόσχας, οι θεατές όταν έφευγαν ρωτήθηκαν τι αισθάνθηκαν στο τέλος της ταινίας, η απάντηση των περισσότερων ήταν απέχθεια για τα Χιτλερικά και Ναζιστικά εγκλήματα, ενώ η ταινία δεν είχα καμία σχέση με το θέμα αυτό! Πως προεκλήθει αυτό; απλά στα τελευταία 10 λεπτά της ταινίας είχαν προβληθεί με τον ίδιο τρόπο φωτογραφίες από τα Χιτλερικά στρατόπεδα...


Πλύσις εγκεφάλου: Ο Παυλώφ παρατήρησε ότι οι άνθρωποι που υπεβάλλοντο σε παρατεταμένη φυσική και ψυχική ένταση, είτε ενός είτε σε σειρά έντονων και αιφνίδιων “σοκ” πέραν κάποιου χρονικού ορίου, ο εγκέφαλος τους και το ψυχικό τους “είναι” παρουσίαζε βαθιά νευρική κατάπτωση και έπεφτε σε “απεργία”, έπαυε να λειτουργεί, έχαναν την συνείδηση τους, η βούλησις εκμηδενίζετο και εφέροντο με τρόπο ασυνάρτητο (15 μέρες οι ευαίσθητοι, 30 οι νορμάλ, 50 οι σκληρότεροι). Όταν η βούλησις εκμηδενίζεται ο εγκέφαλος μετατρέπεται σε λευκό χαρτί σαν μια άγραφη ταινία που μπορεί να καταγράψει και να εκτελέσει την θέληση και να εκτελέσει τις εντολές του άλλου. Με αυτόν τον τρόπο τα θύματα “πείθονται” να ομολογήσουν. Φτάνουν στο σημείο να απαιτήσουν ακόμη και την θανατική τους καταδίκη!
Η προπαγάνδα χρειάζεται φανατικούς οπαδούς, οπότε ο Προπαγανδιστής δεν πρέπει να ξεπεράσει τα όρια και να επέλθει η πλήρης κατάρρευση του θύματος οπότε και το θύμα γίνει εντελώς άχρηστος για το σύστημα και να πάει για εκτέλεση. Ο “κατηχητής” σταματά στο σημείο που πρέπει και αντικαθιστά τα παλαιά του ανακλαστικά με νέα, δηλαδή να του "εμφυτέψει" νέους τρόπους συμπεριφοράς, καινούριες αντιδράσεις και ιδέες, οπότε το θύμα να μετατραπεί ως “χρήσιμος” στο σύστημα.
Η πλύσις Εγκεφάλου εφαρμόζεται τόσο σε μεμονωμένα άτομα όσο και στην μάζα.


πρακτικοί τρόποι:

1. αποστολή υπέρμετρων και έντονων εξωτερικών “σημάτων” και ερεθισμών. Με αυτόν τον τρόπο γίνεται υπερφόρτωση του “δέκτη” που κάμπτεται.

2. ανώμαλη παράστασις του χρόνου που μεσολαβεί ανάμεσα στο “σήμα” και τον ερεθισμό που λογικά θα συνοδευόταν, έτσι το υποκείμενο παραμένει σε αγωνιώδη αβεβαιότητα που υπονομεύει την ψυχική του ισορροπία.

3. αποστολή ερεθισμών αντίθετων προς το σήμα που προηγήθηκε, αυτό συνεπάγεται ότι ο “δέκτης” που αντιμετωπίζει ερεθισμούς διαφορετικούς από εκείνους που συνήθιζε, παραμένει αδρανής και σαστισμένος, οπότε να κλονίζεται η αυτοπεποίθηση του, χάνει της εμπιστοσύνη προς το μυαλό του, αμφιβάλει για την διανοητική του κατάσταση, το ηθικό καταρρέει.

4. αποστολή μπερδεμένων ερεθισμών και “σημάτων” χωρίς λογική για το σύστημα ανακλαστικών, τότε ο εγκέφαλος εκτροχιάζεται!

η διαδικασία διευκολύνεται όταν το θύμα είναι κουρασμένο, άρρωστο, άυπνο, συγκινησιακά καταβεβλημένο, γι αυτό στα Νοσοκομεία των Κομμουνιστικών κρατών κάτω από τα μαξιλάρια είχαν μεγάφωνα που προπαγάνδιζαν, γι αυτό ο Χίτλερ έκανε μαζικές συγκεντρώσεις την ώρα του Λυκόφως, γι αυτό οι Αμερικάνικες εταιρείες σπαταλούν χρήμα για διαφήμιση σε βραδυνές και νυχτερινές ζώνες!


προπαρασκευή:

1. απομόνωση (μοναξιά, αίσθημα ότι κανείς δεν ενδιαφέρεται γι αυτόν)

2. αγωνιώδης παρατεινόμενη αναμονή (αρχίζει να προτιμά ακόμα και την καταδίκη του από την αναμονή)

3. να χάσει την αίσθηση του χρόνου (παίζει σοβαρό ρόλο στην διατήρηση της πνευματικής ισορροπίας, του προσφέρουν γεύματα σε άτακτα χρονικά διαστήματα, τον ξυπνάνε και τον αφήνουν να κοιμηθεί σε άτακτες ώρες)

4. ανακαλύπτουν ποιον ερεθισμό το νευρικό του σύστημα αδυνατεί να υποφέρει (θέα αποκρουστικού ζωυφίου, κάποιος ήχος, αηδιαστική τροφή) και το εκπέμπουν συνεχώς

όταν το θύμα αρχίζει να αμφιβάλει για την κατάσταση του μυαλού του την ώρα που κοιμάται του διοχετεύουν διοξείδιο του άνθρακα για να βλέπει εφιάλτες και να έχει πονοκέφαλο, ακούει ήχους ή φωνές που σταματούν όταν ξυπνήσει, βλέπει οράματα (από κρυφές φωτιστικές συσκευές) που σταματούν όταν τα πλησιάσει, τριγυρνούν πρόσωπα που εξαφανίζονται και ο φύλακας βεβαιώνει ότι ποτέ δεν υπήρξαν, ακούει ήχους από κρυφούς μηχανισμούς οι οποίοι σταματούν απότομα.

Η ανάκρισις: ξαφνικά ο κρατούμενος επαναφέρεται σε κάποια ομαλότητα συνθηκών, αυτή η αιφνίδια μεταβολή επιδεινώνει την σύγχυση του και τότε αρχίζει η ανάκρισις με διαδοχικά σφυροκοπήματα των δυο αντιθέτων πόλων, με επιταχυνόμενο ρυθμό, ούτως ώστε ο μεσόχρονος μεταξύ των δυο πληγμάτων όλο να μικραίνει μέχρι το θύμα να καταρρεύσει και ο εγκέφαλος να πάψει να αντιστέκεται. Κλασσικό σύστημα οι “2 ανακριταί” ένας καλός και ένας κακός, ο πρώτος προσφέρει καλή μεταχείριση άρα ελπίδα ενώ ο δεύτερος κακή μεταχείριση άρα απελπισία, και ο ένας να διαδέχεται τον άλλον. Τα 2 ανακριτικά γραφεία έχουν περιβάλλον μελετημένο, τα έπιπλα τα χρώματα τα αντικείμενα να προκαλούν τις δυο αντίθετους και αντίρροπους πόλους.
Επειδή λείπουν οι εξωτερικοί ερεθισμοί το θύμα αρχίζει και συγχέει τις σκέψεις του ανακριτή με τις δικές του, εκλαμβάνει ως δικές του ιδέες και πληροφορίες αυτές που του υπέβαλε ο ανακριτής.

τελικής φάσις: τελικά κατά κανόνα το θύμα που διατηρείται σε συνεχή φοβία και αβεβαιότητα καταλήγει στο “πραϋντικό” γραφείο με τον καλό ανακριτή, και αυτός παίζει έναν συγκεκριμένο ρόλο, δίνει δήθεν την μάχη μαζί με το θύμα, καλεί τον κρατούμενο να αγωνισθούν μαζί για την σωτηρία του, έτσι ο κρατούμενος βρισκόμενος σε συναισθηματική φόρτιση αντιδρά ως παιδί και αγκιστρώνεται στον σωτήρα του.
Για να σωθεί όμως πρέπει να δεχθεί να προσχωρήσει σε ορισμένα πράγματα που του ζητά ο σωτήρας, όπως να παραδεχθεί λάθη του, να αρχίσει να συνεργάζεται στην “αναμόρφωση” του κτλ. Στόχος είναι να αναγνωρίσει τον ανακριτή ως εκπρόσωπο της κοινωνίας και του νόμου με την διαδικασία της αυτοδέσμευσης δηλαδή να έρθει σε τέτοια ψυχολογική κατάσταση που μόνο του το θύμα θα το αναζητήσει. Μοναδικό μέσον είναι η άσκησις ψυχολογικής πίεσης μέσω της άρνησης του διαλόγου πράγμα που θα σημάνει για το θύμα η επιστροφή στον εφιάλτη της απομονώσεως και της σιωπής, έτσι λοιπόν ο ανακριτής-σωτήρας προσποιείται “απομάκρυνση” η οποία προκαλεί στο θύμα επανάσταση σε ολόκληρο το “είναι” του, οπότε εξαναγκάζεται να αγκιστρωθεί περισσότερο στον ανακριτή για να αποκλείσει την περίπτωση του επικείμενου εφιάλτη. Η διακοπή της ανακρίσεως καταντά απειλή και ο ανακρινόμενος προσπαθεί να βρει τεχνάσματα για να παρατείνει τον “διάλογο”, έτσι αυτόματα γίνεται ομιλητικότερος, αποκαλυπτικότερος, κάνει εκμυστηρεύσεις για να πείσει τον ανακριτή-σύμμαχο να μην αποσύρει την συμπάθεια του και να μην χάσει το ενδιαφέρον του.

η ομολογία: Όταν το θύμα συμφωνήσει να ομολογήσει (δηλαδή να “αναμορφωθεί”) αρχίζει από κοινού με τον ανακριτή την σύνταξη της ομολογίας ή δηλώσεως της πίστης.
Το πρώτο μέρος είναι η “αυτοβιογραφία”. Κάθε αντίφαση που παρουσιάζεται ανάμεσα στις άπειρες αφηγήσεις που αναγκάστηκε να κάνει το θύμα, χαρακτηρίζεται από τον ανακριτή ως ψεύδος, ο οποίος “αγανακτά” για την δήθεν μη ειλικρινή συνεργασία, έτσι το θύμα σπεύδει να να αποδείξει την ειλικρίνεια του υιοθετώντας σε όλα τα σημεία την εκδοχή του ανακριτού, και εν τέλει συγγράφει την ιστορία όπως την θέλει η ανάκρισις, δηλαδή ο ανακριτής οδηγεί το θύμα να γράψει “αυτοβούλως” αυτά που θέλει ο ανακριτής.
το δεύτερο μέρος είναι η διατύπωσις των κατηγοριών βάσει των δεδομένων της ίδιας του της αυτοβιογραφίας. Ο ανακριτής διευκρινίζει ότι είναι υποχρεωμένος να διατυπώσει τις κατηγορίες αφού το ίδιο το θύμα “ομολόγησε” την διάπραξη των εγκλημάτων. Όποτε ο κρατούμενος τολμήσει να αμφισβητήσει κάποια κατηγορία ο ανακριτής απειλεί ότι θα αποσύρει την βοήθεια του και θα τον αφήσει να καταστραφεί.
το τρίτο μέρος είναι η από κοινού κατάστρωσις της απολογίας με βάσει την αναγνώριση όλων των εγκλημάτων για τα οποία κατηγορείται. τα δυο σημεία της απολογίας είναι η αυτοκριτική και η προθυμία της εξιλέωσης του
Το θεατρικό λαμβάνει τέλος, το θύμα αισθάνεται ανακούφιση, και περιμένει να ακολουθήσει εθελοντικά είτε τον θάνατο είτε την νέα ζωή.

τα στάδια:

Α) 1η - 3η ημέρα: η πλήρης απομόνωση, καμία επαφή με τον έξω κόσμο.
(Νευρικότητα αγωνία)

Β) 4η - 10η ημέρα: προετοιμασία εδάφους με κλονισμό της σωματικής και ψυχονευρωτικής υγείας.
(Άγχος, κόπωση, εφιάλτες, μελαγχολία, παραισθήσεις, αναμνήσεις, νοσταλγία, νωθρότητα, υπνηλία)

Γ) 11η - 20η ημέρα: επίθεσις ανάκρισις
(Πανικός, υστερικές εκδηλώσεις, ταπεινώσεις)

Δ) 21η - 40η ημέρα: Κατάρρευσις, υποταγή θύματος
(Απελπισία, παραλήρημα)

Ε) 41η - 60η ημέρα: Αναμόρφωσις του θύματος, υποβολή του νέου “πιστεύω” και “ομολογίες”
(Ακατανίκητη ανάγκη επαφής με άλλους ανθρώπους, υπακοή, παραισθήσεις)

Τα φάρμακα: εκτός των προαναφερθέντων τεχνικών, υπάρχουν και τα φάρμακα, το 1936 οι Ναζιστές χρησιμοποίησαν την “Σκοπολαμίνη”, έκτοτε εφευρέθηκαν νεότερες ουσίες όπως Πεντοτάλ (γνωστός ως ορός της αλήθειας), Διαιθυλαμίνη του Λυσεργικού οξέος, χυμικός τύπος LSD, Χλωροπρομαζίνη (Λαργκατέν), Μεσκαλίνη, Τρικυανοαμινοπυρήνη (Τ.Α.Ρ.) κ.α.

Η Τρικυανοαμινοπυρήνη (Τ.Α.Ρ.) αυξάνει καταπληκτικά την δεκτικότητα του ανθρώπου, όπως αναφέρθηκε το 1965 στην διεθνή σύσκεψη ελέγχου του πνεύματος στο San Francisco, το οποίο οργανώθηκε από το Ιατρικό Κέντρο του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια. αν λ.χ. ρίξουμε Τ.Α.Ρ. στο νερό που πίνουν οι κάτοικοι μιας πόλεως και μετά από την τηλεόραση κάνουμε προπαγάνδα, οι ιδέες θα περάσουν άμεσα! Την ύπαρξη του (Τ.Α.Ρ.) απεκάλυψε ο νευροβιολόγος Δρ. Χόλγκερ Χούττον του Πανεπιστημίου του Γκαιμποργκ της Σουηδίας μπροστά σε 2.000 γιατρούς στην διάσκεψη του San Francisco.

ΤΑ ΠΕΙΡΑΜΑΤΑ

Παυλώφ: ο Ιβάν Παυλώφ (1849-1936) ασχολήθηκε με την φυσιολογία του ανθρώπου και αργότερα εξειδικεύτηκε επάνω στο νευρικό σύστημα και την ψυχολογία. το 1929 δημιουργήθηκε η πόλη Παυλώφγκραντ μια επιστημιούπολη με σκοπό την διεύρυνση των γνώσεων επάνω στο αντικείμενο του.

Η θεωρία του έλεγε ότι για την ύπαρξη ζωής έχουμε δυο δεδομένα, τον ζωντανό οργανισμό και το περιβάλλον του (νοητικό ή φυσικό). Τα δυο αυτά δεδομένα βρίσκονται μεταξύ τους σε αδιάκοπη αλληλοεπηρεασμό. Ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα στα δυο αυτά δεδομένα είναι τα “ανακλαστικά”. Το ανακλαστικό είναι το σημείο του νευρικού συστήματος που συνδέει έναν ερεθισμό-σήμα(δράση) και την αντίδραση.
Τα ανακλαστικά χωρίζονται σε δυο κατηγορίες, στα απόλυτα ή σταθερά (αυτά που υπάρχουν εκ γενετής) και τα επίκτητα ή εξαρτημένα (είναι τα ανακλαστικά που εξαρτώνται από το εξωτερικό περιβάλλον).

Αν λοιπόν επέμβουμε στον συνδετικό κρίκο (ανακλαστικά) μπορούμε να επηρεάσουμε και να μεταβάλουμε τις συνθήκες του περιβάλλοντος, και όταν καθορίσουμε το περιβάλλον όπως θέλουμε, καθορίζουμε και τις αντιδράσεις του ανθρώπου όπως θέλουμε.

ενέργειες:
δημιουργούν μια εσφαλμένη ιδέα την συνδέουν με ένα x, y, σήμα στέλνουν ιδέα και σήμα (από το περιβάλλον) προς τον νου του ανθρώπου “Η ιδέα μετατρέπεται σε υλική δύναμη όταν μπει μέσα στις μάζες” (Μάρξ) Όπως το κάρβουνο παύει να είναι ύλη και μετατρέπεται σε ενέργεια που κινεί την ατμομηχανή, έτσι και η ιδέα κινεί την ανθρώπους. Αν η ιδέα είναι απατηλή, αν κατακτήσει τις μάζες γίνεται πραγματική ιστορία... άρα η αντίδραση του ανθρώπου προκαλεί διαφοροποίηση στο περιβάλλον δημιουργούν βάση δεδομένων με πολλές εσφαλμένες ιδέες και σήματα έχουν στην διάθεση τους πολλά σήματα τα οποία χρησιμοποιούν κατά το δοκούν

Επάνω σε αυτά τα ανακλαστικά είναι βασισμένο ολόκληρο το σύστημα της κομμουνιστικής προπαγάνδας.

Pavlov’s dog: Ο Παυλώφ απέδειξε την θεωρία για τα ανακλαστικά με το πείραμα που έμεινε κλασσικό, το “πείραμα του σκύλου του Παυλώφ”.
Το πείραμα: Ο Παυλώφ πήρε έναν σκύλο, ένα κομμάτι κρέας και ένα κουδούνι. Σήμανε το κουδούνι, παρουσίαζε το κρέας στον σκύλο. Μετά από κάποιες επαναλήψεις ο σκύλος αντιδρούσε στο κουδούνι χωρίς να φανεί το κρέας. Μέσα στο μυαλό του σκύλου το κρέας είχε συνδεθεί με το κουδούνι. Το κουδούνι είχε γίνει “σήμα” για το κρέας. Αυτό σημαίνει ότι ο νους “γνωρίζει” το περιβάλλον με δυο τρόπους, με άμεση επαφή δια μέσου των άμεσων ερεθισμάτων (κρέας) είτε μέσω σημάτων (κουδούνι) που του στέλνει το περιβάλλον.
Αυτό σημαίνει εν ολίγοις, ότι αν κάποιος συνδέσει τεχνητά ορισμένους απόλυτους ερεθισμούς με κάποιο σήμα, μπορεί να στείλει σήματα όταν “πρέπει” και όπως “πρέπει” και να παρακινήσει τους οργανισμούς στις ανάλογες αντιδράσεις. Συνεπώς ορισμένα σήματα μπορούν να κάνουν τον άνθρωπο να αντιδράσει όπως και όποτε εκείνοι θελήσουν.

Αν για μακρό χρονικό διάστημα χρησιμοποιηθεί μόνο το σήμα χωρίς το κρέας (πρωτογενή ερεθισμό), τα σήματα παύουν βαθμιαία την επίδραση στον οργανισμό, προκαλεί “‘ύπνωση” στον οργανισμό, φτάνοντας στο σημείο του να μην υπάρχει πια αντίδραση στο σήμα (κουδούνισμα) αλλά και στο ίδιο το κρέας! αυτό ονομάζεται “Μουδιασμένη συνείδησις”

“Μουδιασμένη συνείδησις”: η επανάληψη του σήματος (κουδούνι) χωρίς να ακολουθεί ο πρωτογενής ερεθισμός (κρέας), φέρνει τον οργανισμό σε κατάσταση αποχαυνώσεως και απάθειας, παραλύει η προσωπικότης και αναστέλλεται η βούλησις, δεν προβάλει ενεργητικότητα και φτάνει στο σημείο να μην προβάλει ούτε καν αντίσταση! Εδώ στηρίζεται ολόκληρη η τεχνική της “πλύσεως του εγκεφάλου”
Έτσι εξηγούνται και οι ομολογίες τον υπόδικων. Πριν τους φέρουν στο δικαστήριο μουδιάζουν την συνείδηση τους με την συνεχή αναμονή του θανάτου.

Άλλα Πειράματα του Παυλώφ:
α. Σε ασθενείς μιας κλινικής, συνδύασαν μια ένεση ασετυλχορίνης (κατεβάζει την πίεση) με έναν άσχετο ερεθισμό, ήχο ή φως. Κάθε μέρα την ίδια ώρα έδιναν το σήμα (ήχος ή φως) και μετά την ένεση. Αυτό επαναλήφθηκε κάποιες φορές. Μια φορά αντί να δώσουν ασετυλχορίνη έδωσαν αδρεναλίνη (ανεβάζει την πίεση), και όμως η πίεση των ασθενών κατέβηκε. Αυτό σημαίνει ότι το “σήμα” είναι ικανό να κάνει τον οργανισμό να δράσει κατά τρόπο τέτοιο που εξουδετερώνει ακόμα και ορισμένους φυσικούς νόμους (προσωρινά φυσικά).

β. Σε ασθενείς έδιναν γάλα και αμέσως τους έκαναν ένεση με φυσιολογικό ορρό, πράγμα που δεν προκαλεί καμία αντίδραση. Επαναλήφθηκε κάποιες φορές ώστε να δημιουργηθεί ο συνειρμός στους ασθενείς. Τότε έδωσαν το γάλα, και αντί για ορρό έκαναν ένεση με μορφίνη, και όμως κανείς δεν αντέδρασε σαν να είχε κάνει την ένεση της μορφίνης!


Είδη σημάτων:

1. Άμεσα σήματα (κοινά σε ανθρώπους και ζώα) π.χ. κουδούνι (ήχος) οσμή, θέα.
2. Λεκτικά σήματα - έμμεσα (λέξεις όπως “Προλετάριος” ή “Ιμεριαλιστής”) Ο άνθρωπος δεν είναι ανάγκη να δει ή να μυρίσει το φαγητό, αρκεί και η περιγραφή των φαγητών.
Μεταβολή νοήματος “σημάτων”: Μια εφαρμογή των θεωριών του Παυλώφ στην ιατρική ήταν και ο “ανώδυνος τοκετός”. Η γυναίκα έχει ακούσει ότι η γέννα συνοδεύεται με πόνους (σήμα και ιδέα), περιμένει λοιπόν να πονέσει, οπότε θα λάβει τους ερεθισμούς της επικείμενης γέννας ξεκινά να πονά. Αν όμως κατορθώσουμε στους ίδιους ερεθισμούς να δώσουμε διαφορετική έννοια, τότε οι αντιδράσεις θα είναι διαφορετικές, αν η γυναίκα διδαχθεί και πιστεί ότι οι ενδείξεις για τον επικείμενο τοκετό δεν σημαίνουν "πόνος", αλλά κάποιες ασκήσεις πχ να αρχίσει να κινεί τα χέρια το κεφάλι κτλ, οι ερεθισμοί παίρνουν άλλο περιεχόμενο, δεν συνδέονται πια με τον πόνο αλλά με μια άσχετη άσκηση. Αυτή η θεωρία επαληθεύτηκε στην πράξη από τον Παυλώφ.Βάσει αυτής της θεωρίας, οι κομμουνιστές προσπαθούν από ένα γεγονός να αφαιρέσουν την αρχική έννοια που είχε ως “σήμα” η οποία επέβαλε μια ορισμένη αντίδραση, και να την μετατρέψουν σε μια άλλη ίσως και αντίθετη. Π.χ. μια εισβολή ξένης χώρας σε μια άλλη είχε “σήμα” να πάρει τα όπλα και να πολεμήσει τον ξένο εισβολέα. Οι κομμουνιστές κατόρθωσαν να αλλάξουν αυτό το σήμα στους οπαδούς τους, οπότε μια επικείμενη εισβολή από τον εχθρό δεν είναι “σήμα” ότι πρέπει να σπεύσουν να πολεμήσουν, αλλά αντιθέτως να στρέψουν τα όπλα κατά της ίδιας τους της χώρας. Το 1941 όταν ξεκίνησε η Ιταλική εισβολή στην Ελλάδα και ενώ για όλους τους Έλληνες ήταν “σήμα” πολέμου κατά του εισβολέα, για τους κομμουνιστές ήταν “σήμα” για έναρξη ενός ταξικού πολέμου εναντίον των μη κομμουνιστών Ελλήνων. Ο Ζαχαριάδης με τα δυο του γράμματα (15ης Ιανουαρίου & 26ης Φεβρουαρίου) διακήρυττε ότι ο πόλεμος κατά του Μουσολίνι δεν γινόταν για την Ελλάδα αλλά για το Αγγλικό κεφάλαιο, και έτσι κάλεσε τους Έλληνες να συναδελφωθούν με τους Ιταλούς και να χτυπήσουν την κυβέρνηση Μεταξά.
Αντιδράσεις: ο Παυλώφ και οι μαθητές του διαπίστωσαν ότι δεν αντιδρούν όλοι οι άνθρωποι με τον ίδιο τρόπο, διαφέρουν στην ένταση, στην έκταση και στην ταχύτητα, κατηγοριοποιώντας τους σε τρεις τύπους
1. συγκινησιακός ή καλλιτεχνικός: επικρατεί κυρίως το συναίσθημα, η προπαγάνδα πρέπει να είναι συγκινησιακή. Προσβάλλεται από υστερία.
2. διανοητικός ή επιστημονικός: υπερέχει το Λογικό και η σκέψις, η προπαγάνδα πρέπει να είναι της πειθούς. Προσβάλλεται από ψυχασθένεια.
3. μικτός ή κοινός: αντιδρά και με συναισθήματα και με Λογική. Η αναλογία τους ποικίλει ανάλογα την ηλικία, το φύλλο και τις εκάστοτε συνθήκες. Προσβάλλεται από νευρασθένεια.
Η Προπαγάνδα στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό από τις ψυχώσεις (δηλ. τα αδύνατα σημεία, τα πάθη μας, τις φοβίες και τις μανίες) που διακατέχεται ο κάθε άνθρωπος ή λαός, γι αυτό η διάκρισις των ανθρώπων σε διάφορους νευρικούς τύπους έχει τεράστια σημασία!
Η επανάληψις: Ο Στάλιν στηριζόμενος στα αποτελέσματα ερευνών είπε “οι λαοί ξεχνούν εύκολα”, η ψυχοπολιτική επίσης διδάσκει ότι οι μάζες δεν έχουν μνήμη. Ο Γκαίμπελς έδινε την εξής συμβουλή: Η προπαγάνδα πρέπει να περιορίζεται σε έναν μικρό αριθμό ιδεών και να τις επαναλαμβάνει ακούραστα διότι ακόμα και τις πιο απλές αν δεν τις ακούει συνέχεια θα τις ξεχάσει. Η Εκκλησία στέκεται ακόμη γιατί επαναλαμβάνει το ίδιο πράγμα εδώ και 2.000 χρόνια.”
Η σωστή τεχνική της επαναλήψεως: πρέπει να επαναλαμβάνει το ίδιο θέμα με εναλλαγή στις μορφές.

Η δύναμη της επανάληψης: Η συνεχής επανάληψις μετατρέπει σε “αλήθεια” ακόμα και το μεγαλύτερο ψέμα, διότι η κοινή γνώμη παραδέχεται ως αληθές κάτι “επειδή το λέει όλος ο κόσμος”... δηλαδή απλούστατα επειδή το έχει ακούσει πολλές φορές από πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους
Μιθριδατισμός: η συνεχής επανάληψη φέρνει ανοσία, π.χ. ενώ αποκαλύπτονται σωρηδόν απάτες, ίντριγκες, κλεψιές μέσα στο κόμμα (το όποιο κόμμα) ή την όποια κυβέρνηση, ο ψηφοφόρος ενώ κανονικά θα έπρεπε να καταδικάσει και φύγει, το θεωρεί φυσιολογικό και παραμένει στις τάξεις του κόμματος και μάλιστα ως ένθερμος υποστηρικτής.

Ο Κομμουνισμός ως θρησκεία

Η αθεΐα και η αθρησκεία τους είναι επιφανειακή, στην πραγματικότητα απλά στην θέση μιας θρησκείας έχουν τοποθετήσει το Κόμμα και στην θέση του θεού τους ηγέτες τους. Η θρησκεία τους είναι 100% υλιστική, επίγεια και επιστημονικοφανής.

Η ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

Εξουσία και όργανα αυτής: Σε μια υποτιθέμενη Δημοκρατία ο κύκλος αυτών που ασκούν εξουσία είναι φαινομενικά ευρύτερος των ολοκληρωτικών καθεστώτων του Κομμουνισμού ή Φασισμού. Φυσικά οι εξουσίες που έχουν τα όργανα και στα ολοκληρωτικά καθεστώτα και στην Δημοκρατία έχουν όρια, δίνουν την ψευδαίσθηση της εξουσίας και “επιτρέπονται” μέχρι εκεί που να μην επηρεάζουν τον τελικό στόχο των πραγματικών εξουσιαστών. Η διαφορά των οργάνων μεταξύ ενός ολοκληρωτικού καθεστώτος και μιας υποτιθέμενης Δημοκρατίας είναι ότι τα όργανα στα ολοκληρωτικά καθεστώτα έχουν πλήρη επίγνωση των πράξεων των και των ορίων εξουσίας των, ενώ στην Δημοκρατία όχι.

Όλος αυτός ο μηχανισμός κάνει τον προπαγανδιζόμενο (και σε επίπεδο οργάνου και μάζας) της δημοκρατίας να νομίζει ότι έχει Ελευθερία και εξουσία στα χέρια του, έχοντας την επιλογή να επιλέξει ανάμεσα από πολλές εναλλακτικές οι οποίες όμως στην πραγματικότητα είναι όλες ελεγχόμενες από την πραγματική εξουσία...
Εξουσία και Μάζα: Φροντίζουν να οργανώνουν μεγάλες λαϊκές ζυμώσεις που περιβάλλουν κάθε σημαντική ενέργεια και του δίνουν την ψεύτικη εντύπωση πως προήλθε και ενεκρίθη από τον λαό, οι μάζες πρέπει να νομίζουν ότι κατέχουν την εξουσία. Έτσι πριν την έναρξη εφαρμογής μιας απόφασης που ήδη έχουν πάρει, δημοσιεύουν προσχέδιο το περνάνε στον λαό μέσω τηλεοράσεων, ραδιοφώνων, περιοδικών, εφημερίδων κτλ όλοι καλούνται να πούνε γνώμες και να δώσουν προτάσεις, και όταν μετά από μήνες κλείνει η “παλλαϊκή συνέλευση” θα “μελετήσουν” τις προτάσεις και παρατηρήσεις του λαού και τέλος εφαρμόζουν αυτό που από την αρχή είχαν αποφασίσει.

ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΚΑΙ ΗΘΙΚΗ

- “Ηθικόν είναι ότι εξυπηρετεί το Κόμμα”- Λένιν
- όταν το 1958 ανακοινώθηκε η εκτέλεση του Ι. Νάγκι, οι ξένοι δημοσιογράφοι ρώτησαν τον εκπρόσωπο του ΚΚ Πολωνίας αν αυτό είναι έγκλημα και εκείνος απάντησε “είναι κάτι περισσότερο από έγκλημα, είναι λάθος”. Το έγκλημα δηλαδή εφόσον εξυπηρετεί το κόμμα είναι ηθικό, αλλά εκείνο που δεν επιτρέπεται και δεν συγχωρείται με τίποτε είναι το λάθος το οποίο κάνει ζημιά στο κόμμα. Ξεκινώντας από έναν τέτοιο ορισμό της ηθικής, οι κομμουνιστές γίνονται αδίστακτοι.
- “Η προπαγάνδα δεν πρέπει να ερευνά την αντικειμενική αλήθεια. Η προπαγάνδα έχει πάρει διαζύγιο και από την αλήθεια και από την ηθική” - Χίτλερ
(Στην Χιτλερική Γερμανία πριν ληφθεί οποιοδήποτε μέτρο για οποιοδήποτε ζήτημα έπρεπε να ρωτηθεί ο Γκαίμπελς και το Υπουργείο Προπαγάνδας.)

ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΚΑΙ ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑ

Στα ολοκληρωτικά καθεστώτα η λογοκρισία παίζει αμυντικό ρόλο ως προς τα συμφέροντα της. Μέσω της λογοκρισίας προσπαθεί να αποκλείσει την περίπτωση μια εχθρική προπαγάνδα να παρασύρει τα πρόβατα στο δικό της μαντρί, όπως και το ενδεχόμενο να αφυπνιστεί η μάζα και να απορρίψει κάθε τι ψεύτικο. Η λογοκρισία στην ΕΣΣΔ λεγόταν “Γκλάβλιτ”, και στην Ναζιστική Γερμανία “Υπουργείο Προπαγάνδας”
τεχνικές: Στα ολοκληρωτικά καθεστώτα Κομμουνισμού, Φασισμού και Ναζισμού η λογοκρισία είναι άμεση, σκληρή και κάθετη, στην Δημοκρατία αλλάζει πρόσωπο χρησιμοποιώντας άλλες τεχνικές για το ίδιο όμως αποτέλεσμα.
Στην δημοκρατία ένα γεγονός που δεν συμφέρει “αγνοείται” για να παραμείνει ασχολίαστο. Αν ένα γεγονός που δεν συμφέρει αλλά παράλληλα δεν δύναται να παραμείνει ασχολίαστο, σχολιάζεται μεν, αλλά με πρόνοια να περιβάλλεται από αντίρροπες ειδήσεις που είτε θα εξουδετερώσουν είτε θα μειώσουν την δυσμενή επίπτωση στην κοινή γνώμη. Δι αυτό η σύνταξις ενός δελτίου ειδήσεων είναι μια από τις σοβαρότερες προπαγανδιστικές εργασίες, η επιλογή των θεμάτων, η σειρά παρουσιάσεως, η έκτασις και η βαρύτητα που θα δοθεί σε κάθε είδηση επηρεάζει αποφασιστικά την κοινή γνώμη.Η προπαγάνδα των ειδήσεων αποδείχθηκε η αποτελεσματικότερη διότι είναι κεκαλυμμένη, έντεχνη δεν φαίνεται, δεν βλέπει την είδηση σαν προπαγάνδα όπως μια ομιλία, την θεωρεί ως “γεγονότα”.
“Αυτολογοκρισία”: είναι όταν ο κόσμος έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο, που όταν ακούσουν ή δουν κάτι αντίθετο των ιδεών που τους έχουν περάσει, από μόνοι τους κλείνουν τα αυτιά τους και τα μάτια τους, αρνούνται να συζητήσουν με τους “κακούς” συνδαιτυμόνες τους. Θεωρούν αυτομάτως ψέματα και κακοήθειες κάθε πληροφορία που δεν συνάδει με τις ιδέες τους και με τους ηγέτες τους, πολιτικούς ή θρησκευτικούς.

Η ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΣΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ

Στην αρχαία Ελλάδα αναπτύχθηκε η προπαγάνδα από τους Δημαγωγούς, οι οποίοι προσπαθούσαν να περάσουν τις απόψεις τους μέσω της πειθούς.
Στην Αρχαία Ρώμη δεν προσπαθούσαν με την πειθώ να περάσουν τις απόψεις, αλλά με την επιβολή επειδή απευθύνονταν σε μεγάλα πλήθη αγράμματων αγροίκων χωρικών, δεν απευθύνονταν στο λογικό αλλά στο συναίσθημα μέσω του έντονου εντυπωσιασμού.
έχουμε λοιπόν την Ελληνική προπαγάνδα των Δημαγωγών δια της πειθούς και την Ρωμαϊκή προπαγάνδα δια της υποβολής. Η πρώτη είναι δημοκρατική ενώ η δεύτερη των ολοκληρωτικών καθεστώτων, Η πρώτη της δύσεως ενώ η δεύτερη του φασισμού και του κομμουνισμού.
Στο Βυζάντιο χρησιμοποιήθηκε προπαγάνδα μικτού τύπου, συνδυάζοντας και την Δημαγωγική και την Ρωμαϊκή συν του νέου στοιχείου της θρησκευτικότητος.
Ο Λένιν ίδρυσε Υπουργείο Κινηματογραφίας, και όταν κάποιοι απόρησαν ο Λένιν είπε: “πως είναι δυνατόν να αγνοήσω κάτι τέτοιο, πρόκειται για ένα μαζικό διαμορφωτή της κοινής γνώμης”
Φασισμός: Ο Μουσολίνι δημιουργός τους φασισμού, ήταν δυναμικό στέλεχος της αριστερής πτέρυγας του σοσιαλιστικού κόμματος της Ιταλίας. αργότερα διασπάστηκε σε σοσιαλιστικό και κομμουνιστικό, σενάριο που ακολουθήθηκε λίγο πολύ και στην Ελλάδα. Ο Μουσολίνι εφάρμοσε όσα του είχαν διδάξει για να δημιουργήσει ένα οργανωτικό αντίστοιχο του Κ.Κ. με διαφορετική σημαία - ιδεολογικό περιεχόμενο. Έτσι δημιουργήθηκε το Φασιστικό Κίνημα που πήρε μεθόδους οργανώσεως και δράσεως από τον Κομμουνισμό.
Ναζισμός: Ο Χίτλερ και ο Γκαίμπελς πήραν το σύστημα προπαγάνδας τόσο από τον Μουσολίνι όσο και από τους Κομμουνιστές, των οποίων την μεθοδολογία εξέτασαν λεπτομερώς. Έτσι υιοθέτησαν το κόκκινο χρώμα, την προσωπολατρία, τις εντυπωσιακές συγκεντρώσεις μαζών, την “πάλη των τάξεων” που μετέτρεψαν σε “πάλη φυλών”, τον σοσιαλισμό που τον έκαναν “εθνικό” κτλ.
Φασιστική και Κομμουνιστική Προπαγάνδα: Είναι και οι δυο προπαγάνδες υποβολής τύπου Ρωμαϊκού. Η διαφορά τους είναι ότι η Φασιστική είναι εσωτερικής καταναλώσεως, δεν έχει οικουμενικότητα, και μιλάει για την ανωτερότητα της φυλής (Ρωμαϊκή για Ιταλία, Άρια -είναι οι πραγματικοί απόγονοι Ελλήνων- για Γερμανία) ενώ του Κομμουνισμού είναι εξωτερικής καταναλώσεως, περιέχει οικουμενικότητα (όλοι είμαστε ίσοι). Παγκοσμιοποίηση έχουν και οι δυο με διαφορετική προσέγγιση, του Φασισμού-Ναζισμού μέσω των όπλων, ενώ του Κομμουνισμού μέσω των ιδεών. Και στις δυο περιπτώσεις κερδισμένοι είναι οι χρηματοδότες, δηλαδή οι Περιούσιοι Τραπεζίτες.
“Η εξουσία δεν κοιμάται ήσυχη παρά μόνον εφόσον αι
σθάνεται όλον τον λαό γονατισμένο στους ίδιους θεούς”
Πιέρ Ανρί Σιμόν
Το υλικό είναι από το βιβλίο "Η προπαγάνδα" του Γ. Γεωργαλά
ΠΗΓΗ